Tom,    Rozdzial

 1  1,1 |           się wesoło i założywszy rękoma długie włosy za uszy, podniósł
 2  1,1 |          spodziewa, iż z próżnymi rękoma nie odejdzie. Prawili nawet,
 3  1,4 |     takiego dnia, żeby z próżnymi rękoma odeszła...~Tak rozmawiając,
 4  1,5 |          Danusi, machał tylko obu rękoma, jakby opędzając się od
 5  1,6 | mistycznej - ze złożonymi w krzyż rękoma na lazurowej sukni. Lud
 6  1,6 |          deski, ciągnięte silnymi rękoma lub rąbane toporami, poczęły
 7  1,7 |       Maszkowic - każdy z pełnymi rękoma.~Zbyszko witał ich z wezbranym
 8  1,8 |        schylił się lekko, czyniąc rękoma ruch, jakby go chciał podjąć
 9  1,23|           gości z domu z próżnymi rękoma, podarował każdemu z braci
10  1,23|        chwycił go swymi żelaznymi rękoma za prawicę, wygiął ją, zakręcił,
11  1,24|          się spokojnie i własnymi rękoma pomogła Danusi ułożyć znów
12  1,25|        raz wtóry i wsparty obiema rękoma na rękojeści miecza, wyglądał
13  1,27|    siedział skulony na przedzie z rękoma przy uszach, zaś w tyle
14  1,28|      straszna jak wicher. Chwycił rękoma swe długie włosy, a głową
15  1,32|    strzemienia Juranda i objął je rękoma.~- O Jezusie, Maryjo! -
16  2,2 |      cierpienie".~Po czym chwycił rękoma skronie, a głowę i oczy
17  2,5 | rozciągnął się na nim, by łatwiej rękoma dostać jego szyi, i przeciąwszy
18  2,8 |      chodzić po izbie, wymachiwać rękoma i mówić sam do siebie:~-
19  2,10|          Maćko na płocie własnymi rękoma duży wołowy pęcherz, w jakich
20  2,11|     wyrządził nikomu, a dobro obu rękoma czynił, ją zaś, która była
21  2,11|          jego pokazywania głową i rękoma wezwyczaim! Spytacie go
22  2,11|           Więc zakrył teraz twarz rękoma i czas jakiś siedział w
23  2,14|      Krzyżaki", a oni, podparłszy rękoma głowy, słuchali w zadumie
24  2,19|         na ziemię i konając, darł rękoma mchy leśne lub rzucał się
25  2,19|       chwilę tarzali się, walcząc rękoma i nogami, wnet jednak niezwykle
26  2,20|      niektóre poszpecone okrutnie rękoma mściwych Żmujdzinów. Zwycięstwo
27  2,20|       Żmujdzin objął się za szyję rękoma, po czym prawicą uczynił
28  2,20|       mogąc poruszyć skrępowanymi rękoma, wyciągnął szyję i jął znowu
29  2,22|  Skirwoiłłą.~Macko chwycił go obu rękoma za kołnierz i ściągnął ze
30  2,25| skrępowanymi w krzyż na piersiach rękoma i wszyscy razem z Tolimą
31  2,31|      klęknął przed nią i objąwszy rękoma jej kolana, klęczał w milczeniu,
32  2,36|          rzewnie, a ona objęła mu rękoma głowę jak siostra, która