Tom,    Rozdzial

 1  1,2 |      napełniła mu serce wielka radość, że odtąd za dojrzałego
 2  1,2 |  będzie jako gradu. Na starość radość, a po śmierci zbawienie.
 3  1,3 |  wydała mu się tak słuszną, iż radość napełniła mu całkiem duszę:
 4  1,3 |     poczęła do ust przyciskać. Radość pani podzielali dworzanie
 5  1,6 |   między sobą mówili kupcy - i radość stawała się z każdą chwilą
 6  1,6 | śmiertelną. Na samą myśl o tym radość zapełniła mu piersi. Dobrze
 7  1,10|     niedowierzanie, zdumienie, radość - na koniec jednak, nie
 8  1,12|      początku podtrzymywała go radość i pierwsze domowe zajęcia,
 9  1,14|      swoje tęsknoty i wreszcie radość z tego, że po wyzdrowieniu
10  1,19|     uczuł, jaka przy niej była radość, a jaki bez niej może być
11  1,19|        ciekły. Toście wy! Hej! radość też będzie na dworze...
12  1,19|    tego i księżna. Hej! będzie radość. Po prawdzie przekomarzali
13  1,24|       wnet poniesie, bo prędka radość najlepsza!~Księżna, usłyszawszy
14  1,25|      słoneczny i gaszą wszelką radość na świecie. Rozumiał bowiem
15  1,25|    rycerskim pasem. myślał, że radość przemoże w nim chorobę,
16  1,25|       waszej woli.~Na te słowa radość opanowała serca. Zbyszko
17  2,7 |        odwlokę. W drugim razie radość z powrotu Jurandówny większą
18  2,7 |       Jurand! Ostatnia w życiu radość wstrząsnęła na chwilę sercem
19  2,7 |    dłoń Jurandową, ta ostatnia radość, która przed chwilą w nim
20  2,8 |      by już do tego czasu była radość i uciecha! Zaś teraz co?
21  2,20| rozświecała tym razem złowroga radość. Zaraz począł rozpytywać
22  2,23|      nalazła, aby go zaś nagła radość nie zabiła. Jak mi Bóg miły,
23  2,25|        ostrożnie, aby go nagła radość nie zabiła, a on zaraz padł
24  2,26|      jasności. W takie poranki radość ogarnia i serce ludzkie,
25  2,27|   krótkich, przerywanych przez radość odpowiedzi.~- Przy mnieś
26  2,31|   czekającą mnie nieruchomie i radość zalała mi duszę, bom myślał,
27  2,39|         Zatruwała mu jednak tę radość obawa, że Zbyszko może polec,
28  2,41|    albowiem i sam miał w duszy radość wielką. Cieszyła go i nadzieja,
29  2,44|       ty wiesz!... Na te słowa radość buchnęła mu w sercu jak
30  2,44|        skończy, ale mi przecie radość! Boże wam błogosław! Lżej
31  2,51|      Gdzie królują anieli!~Tam radość,~Tam miłość,~Tam widzenie
32  2,52|      Gdzie królują anieli!~Tam radość,~Tam miłość,~Tam widzenie