Tom,    Rozdzial

 1  1,5 |               twoja zapalczywość, ale nasze prawa karzą śmiercią za
 2  1,5 |             żem czci uchybił?~- Znasz nasze księgi rycerskie i wiesz,
 3  1,6 |           umiłowaną? Na cóż się zdały nasze procesje, nasze modlitwy
 4  1,6 |             się zdały nasze procesje, nasze modlitwy i błagania? To
 5  1,10|          opatowe, to może kiedyś będą nasze.~- Ba! dopieroście mówili
 6  1,22|            wołają o pomstę do Boga? - nasze! Czyje łzy? - nasze! Próżno
 7  1,22|           Boga? - nasze! Czyje łzy? - nasze! Próżno zanosiliśmy skargi,
 8  1,22|              pierwsi naruszym. Załogi nasze przeciw Mazurom nie wystarczą.~-
 9  1,22|               kopią go nogami knechty nasze...~- A dziewka zostanie
10  2,1 |        owieczki zakonne zapłaczą.~- A nasze słowo? - spytał, uśmiechając
11  2,1 |         sposób chciał wydać Juranda w nasze ręce.~Zygfryd i dwaj młodsi
12  2,2 |              na wszystkich dworach na nasze gwałty, na naszą zdradę,
13  2,3 |              przedstaw naszą krzywdę, nasze pohańbienie, naszą niedolę.
14  2,3 |    natarczywym:~- Nagródź nam, panie, nasze straty, nasze krzywdy, nasze
15  2,3 |             nam, panie, nasze straty, nasze krzywdy, nasze łzy i naszą
16  2,3 |          nasze straty, nasze krzywdy, nasze łzy i naszą krew! Twoim
17  2,3 | sprawiedliwości i Krzyża, nagródź nam nasze krzywdy i krew! A książę
18  2,6 |           mogą powiedzieć, że to jeno nasze domysły.~- Ich łgarstwa -
19  2,8 |            zaś jej nie przyznał, a za nasze serce ludzi nam tylu nabił,
20  2,9 |              doznał.~- Tak jak i całe nasze królestwo! - dodał Maćko. -
21  2,11|            Tak i będzie. Przyjdą wnet nasze wozy, to sobie odpoczniecie
22  2,15|             katów nam posyła. Już ule nasze, już stada, już wszystkie
23  2,15|             jęczeć niż mówić! Rodziny nasze ogniem popalili, panów do
24  2,22|             to potem w nich zbawienie nasze - rzekł Macko.~- Rycerz
25  2,25|           Przy słowach: "i odpuść nam nasze winy jako i my odpuszczamy
26  2,31|            twoje trudy i na nic teraz nasze łzy. Ale ty mi praw o niej
27  2,33|               lewej ręce - mówił - to nasze stajnie. Ubodzyśmy mnisi,
28  2,34|          potrzebujesz płacić.~- Ba! a nasze słowo rycerskie? - zapytał
29  2,35|      Arnoldzie von Baden, pokaż, że i nasze kości nie ze świec kościelnych
30  2,36|              przecie skończone już te nasze mitręgi i te nasze wędrowania
31  2,36|             już te nasze mitręgi i te nasze wędrowania po różnych mierzejach