Tom, Rozdzial
1 1,6 | wychodził, i żaden ani spojrzał. Cicho bądź i słuchaj: znajdą mnie
2 1,8 | gdy Niemcy przekradali się cicho leśnymi rubieżami, by ubiec
3 1,12| wilki nie odezwą, to będzie cicho" - pomyślał Zbyszko.~Żałował
4 1,12| donośny, ale zresztą było tak cicho, że Zbyszko słyszał własny
5 1,12| wygodnie widły, podniósł się cicho i czekał.~Wtem nad głową
6 1,14| pierwsza wczołgnęła się cicho na grubą starą wierzbę,
7 1,14| łokcie jej poruszyły się cicho, a głowa pochyliła się ku
8 1,15| na Zbyszka i westchnąwszy cicho, mówiła dalej:~- Przywiozłam
9 1,15| klerycy.~- A wy, "szpylmany", cicho siedzieć! - rzekł opat -
10 1,17| kleryków i zagrzmiał:~- A wy, cicho mi siedzieć i pode drzwiami
11 1,18| pojechał?~Jagienka westchnęła cicho:~-Wiem. Wiedziałam tego
12 1,21| znów uczyniło się pusto i cicho, tylko nawrotnicy krakali
13 1,25| wreszcie uczyniło się całkiem cicho w leśnym dworze i tylko
14 1,27| a oni zdawali się spać cicho i spokojnie. Lecz inni poginęli,
15 1,32| widział, idzie ku niemu cicho po śniegu śmierć... Nagle
16 2,5 | Oszczędź! - wyszeptał cicho van Krist, wznosząc oczy
17 2,7 | dziedzińcu było pusto i cicho.~- Więc koniecznie jeszcze
18 2,10| rozumiem! - szepnęła tak cicho, że Anula zaledwie mogła
19 2,12| izby. Za nim wyszli równie cicho inni i dopiero zatrzymawszy
20 2,18| będą się potykali, ale idą cicho, sprawnie i ochotę znać
21 2,19| skrętem, po czym zbliżył się cicho do samego gościńca na czele
22 2,22| pośpiech. Trzeba się duchem i cicho sprawić, aby biedy na się
23 2,22| podczas bitki.~Szli szybko i cicho, ciągle wśród leszczynowej
24 2,28| naokół uczyniło się tak cicho, że słychać było ksykanie
25 2,31| wiekuistą.~Czas jakiś jechali cicho obok siebie, zamyśleni i
26 2,33| twierdzę - zaczęły podmywać cicho i nieubłaganie jej mury.
27 2,37| słowach stało się w izbie cicho, tak że słychać było muchy
28 2,51| wiatr, a nad nim unosiła się cicho śmierć. Oczy rycerzy zwracały
29 2,52| wiatr, a nad nim unosiła się cicho śmierć. Oczy rycerzy zwracały
|