Tom, Rozdzial
1 1,2 | szyję, poczęła wołać z taką radością, jakby jej obiecywano jakąś
2 1,4 | pod nogi i z największą radością zgodził się być jej dworzaninem,
3 1,5 | Zbyszko wybuchnął tak wielką radością, jakby mu już otworzono
4 1,6 | córkę. Nowina napełniła radością serca, zwłaszcza gdy zarazem
5 1,7 | chłopów więcej! - zawołał z radością Maćko. - A z jakiego narodu?~-
6 1,7 | Maćkowi serca zalewały się radością na widok tak znakomitego
7 1,11| go z otwartymi ramionami, radością i ze śpiewaniem, Jagienka
8 1,13| wnuków.~- Grady! - zawołał z radością Maćko. - Bóg da, że posypie
9 1,19| więc też i ugościł go z radością - on zaś, nim do jadła i
10 1,23| srebra, oni zaś przyjęli z radością, zapewniając, że jako zakonnicy
11 1,24| ostrogi. Zbyszkowi zapłonęły radością i zdumieniem blade policzki,
12 1,26| na dziedzinie! - rzekł z radością.~- Jakże mi na dziedzinie
13 1,27| dychać.~- Żyje? - zapytał z radością Zbyszko, który na tę wieść
14 1,27| oczy poczęły jej błyskać radością, a po chwili zawołała:~-
15 2,9 | domu, rozmyślał prawie z radością o tym, czego dokazał.~-
16 2,10| wszyscy ku niemu z okrzykami i radością, ale umilkli na widok owej
17 2,14| powinność przy Zbyszku, z radością na to przystał. Maćko nie
18 2,18| dzięciołów.~Żmujdzini słuchali z radością tych odgłosów, albowiem
19 2,20| było znaczne i lud upojon radością. Po ostatniej klęsce Skirwoiłły
20 2,23| masz rozum! - zawołał z radością Maćko. - Prosta rzecz! prosta
21 2,30| Czech witał młodego pana z radością, ale i ze smutkiem, bo się
22 2,31| Taczewa, mówił do niego z radością:~- Wam to, nie komu, winienem,
23 2,44| tu!~I oczy rozbłysły mu radością, bo już tak było, iż ilekroć
24 2,46| Zychem. Maćko przyjął go z radością i nie zatroszczył się tym
25 2,49| przyjaciele, począł wypytywać z radością:~- Tyś tu? po naszej stronie?~-
26 2,51| bitwy, zapłonął teraz wielką radością, gdy nagle znalazł się przed
27 2,52| bitwy, zapłonął teraz wielką radością, gdy nagle znalazł się przed
|