Tom,    Rozdzial

 1  1,4 |        Zbyszka. Lecz hełmy ich, lubo także niepoślednie, nie
 2  1,4 |         Bogdańca dostrzegł to i lubo słowa jego nie przestały
 3  1,4 |         i przezpiecznie.~Maćko, lubo zaniepokoił się trochę tym,
 4  1,4 |   Usłyszawszy to, obaj rycerze, lubo przy uczcie przebrali nieco
 5  1,5 |    tygodnie. Jakoż postać pani. lubo podana nieco naprzód, zachowała
 6  1,5 |     Lecz król bronił się dalej, lubo sam widokiem Danusi wzruszony:~-
 7  1,9 |         księżnej konno, Jurand, lubo zwykle milczący, rozmawiał
 8  1,10|       oczy, i spojrzała bystro, lubo niezbyt życzliwie na Zbyszka.~-
 9  1,12|  Obejrzał się raz i drugi - ale lubo pnie rysowały się w zmroku
10  1,19|    każdą chwilą. Turczynko-wie, lubo w tołubach, kostnieli od
11  1,19|   zacnym, a przy tym mowa jego, lubo czysta, zdradzała pochodzenie
12  1,20|     Nuże, mów do niej.~Zbyszko, lubo tak zachęcony, milczał jeszcze
13  1,21|    konno niż pieszo. De Lorche, lubo wezwany przez księcia, aby
14  1,22|     przytomny i na drugi dzień, lubo jeszcze osłabiony bardzo,
15  1,22|  Mazowsze stanęło.~Lecz książę, lubo z natury łagodny, rozgniewał
16  1,23|       zginąć.~A de Lowe, który, lubo najstarszy między braćmi,
17  1,25|         bez pomocy Czecha, więc lubo postanowił zamilczeć przed
18  1,26|      był gdzie w drodze. Czech, lubo całkiem zajęty wpatrywaniem
19  1,30|        skamieniałą, że Zbyszko, lubo zrazu uczuł ulgę, jaką sprawia
20  2,1 |   rozmowę.~- Nie przeciwię się, lubo nie takiś miał zamiar -
21  2,5 | nacierał, czyniąc to spokojnie, lubo tak szybko, że ledwie można
22  2,24|       tym bardziej że Wolfgang, lubo niby ludzki i gładki w mowie,
23  2,33|      zarazem żelazny ład, który lubo rozluźnion już po prowincjach
24  2,33|        krew spod serca; Polska, lubo zwycięska w straszliwej
25  2,35|        jeden burgundzki, który, lubo bogatych władców poddany,
26  2,49| Dąbrownie. Wzięcie tej fortecy, lubo bez rozkazów, a nawet wbrew