Tom,    Rozdzial

 1  1,5 |       skrzatem - rzekł, blednąc z gniewu - i to wiedzcie, że gdyby
 2  1,5 |         turniejach, i to płonąc z gniewu, to blednąc, to zgrzytając
 3  1,5 |         począł wołać zdyszanym od gniewu głosem, podobnym do turkotu,
 4  1,6 |           pobladł ze wzruszenia i gniewu.~- Bogdajeś ty się był nie
 5  1,6 |           jakby z nagłym wybuchem gniewu:~- A to nie rozumiecie,
 6  1,8 |           było ni zawziętości, ni gniewu, tylko smutek.~Zbyszko tymczasem
 7  1,16|          im w piersiach z bólu, z gniewu i zazdrości, gdyż nigdy
 8  1,17|      chleba z tej mąki i że wobec gniewu opata, wobec Zycha i Jagienki,
 9  1,18| dziewczyny była rumiana zarówno z gniewu, jak i z zimna, a modre
10  1,20|           wybuch natychmiastowego gniewu.~- Czy nie myślicie - rzekł
11  1,25|           zjednali, a oni mnie do gniewu przywiedli. Powiedzże im
12  1,32|      sobie - póki nie spętam tego gniewu, którym mógłbym zgubić,
13  2,9 |        każden miał sobie pięści z gniewu i złości poobgryzać.~I począł
14  2,11|          huczeć i grzmieć jakby z gniewu na ową napaść i przemoc.
15  2,12|           wyprawy, porywał wicher gniewu, więc oblicza im bladły
16  2,13|       chwilę ze zdumienia, żalu i gniewu słowa nie mogła przemówić,
17  2,15|      potęgi i pragną odwlec dzień gniewu i klęski.~I rwały się jak
18  2,23|           Porwał go wreszcie szał gniewu tak straszny, że chwyciwszy
19  2,23|           także pohamować nagłego gniewu, trząsł nią tak silnie,
20  2,25|      pomsty i kary?~- Tak!~Pomruk gniewu i oburzenia zwiększył się
21  2,28|          nastał dzień sądu, kary, gniewu i klęski.~Następnie ruszyli
22  2,32|        przynajmniej godzina sądu, gniewu, klęski i nędzy przyszła
23  2,49|           śmierci, ale książęcego gniewu się boją.~- Ba, pomnę -
24  2,50|           łzy, ogarnęła go bojaźń gniewu Bożego, zwłaszcza że to
25  2,51|          znak nadziei i jako znak gniewu Bożego dla Niemców, a zwycięstwa
26  2,52|          znak nadziei i jako znak gniewu Bożego dla Niemców, a zwycięstwa