Tom,    Rozdzial

 1  1,5 |        od grzmotów, gdy wreszcie wicher wpadł ze świstem do wieży
 2  1,19|     znaczną część twarzy, tak iż wicher przestał mu prawie dokuczać.
 3  1,26|   dojrzeć świateł. Ale natomiast wicher mniej tu dawał się we znaki.
 4  1,27|     obeznanego. Na otwartym polu wicher począł znowu siec ich ostro
 5  1,28|     chwilę, nagła i straszna jak wicher. Chwycił rękoma swe długie
 6  2,2 | przywdziać mieli białe płaszcze. Wicher zimowy wył za oknami, wstrząsał
 7  2,8 | przerwach zaś między ulewami dął wicher, taki, jaki zwykł dąć w
 8  2,11|       między chojarami wykręcić. Wicher chwilami ustawał, chwilami
 9  2,12|          nim na wyprawy, porywał wicher gniewu, więc oblicza im
10  2,26|       bez pęt. Burza, którą gnał wicher, była już nad nimi. Kiedy
11  2,27|       nim żal, niepohamowany jak wicher, bezdenny jak morze. Jakże
12  2,29|       przygoda targnęła nim jako wicher drzewem, bo inaczej gotów
13  2,30|          Skirgiełła, któren jest wicher i opój... l dlatego rycerze,
14  2,42|    południa, natomiast z północy wicher skrzydlaty przynosił wieści
15  2,42|          Zgorzelicach, wpadł jak wicher na dworski podwórzec chłopak
16  2,49|    dziwnie zmienna i nawałnista. Wicher przypędzał burzę za burzą.
17  2,49|          Lorche, zerwał się znów wicher z taką siłą, że w mgnieniu
18  2,51|      mrok śmiertelny.~Wtem wstał wicher. Zaszumiał w lesie, oberwał
19  2,51|       blachy, śmierć gasiła niby wicher żywoty, jęki rwały się z
20  2,51|       swe żelazne hufce, tak jak wicher porusza ciężką, niosącą
21  2,51|     wrzawą nieludzką pędziła jak wicher na swych ścigłych koniach
22  2,52|      mrok śmiertelny.~Wtem wstał wicher. Zaszumiał w lesie, oberwał
23  2,52|       blachy, śmierć gasiła niby wicher żywoty, jęki rwały się z
24  2,52|       swe żelazne hufce, tak jak wicher porusza ciężką, niosącą
25  2,52|     wrzawą nieludzką pędziła jak wicher na swych ścigłych koniach