Tom,    Rozdzial

501  2,24|              jeszcze postać Danuśki, jej twarz podobną istotnie do
502  2,24|              z kościelnych obrazów i jej słabość tak wielką, że nie
503  2,24|             sercach przeciw sprawcom jej niedoli. "Jużci, katowskie,
504  2,24|              ową żmiję, chociażeś za jej przyczyną uwolnion, każę
505  2,24|              mniemając, że wygodniej jej będzie jechać leżący. Zatem
506  2,25|         spychowski i że nie wolno go jej pozbawiać.~Ale w osiadłych
507  2,25|            go z okna, Jagienka, a on jej do nóg padł, słowa przez
508  2,25|             Ale mimo tych słów twarz jej stała się jakby skrzepła,
509  2,25|       skrzepła, bo od razu wszystkie jej nadzieje rozsypały się w
510  2,25|            Siły wszakże nie opuściły jej i nie straciła przytomności,
511  2,25|                 Skatowana. Umysł się jej od męki pomieszał.~- Jezu
512  2,25|           zapamiętał się na razie na jej widok, dość że chwycił ją
513  2,25|              piersi i począł całować jej oczy, policzki, usta, tak
514  2,25|              już przedtem powiedział jej wszystko, co przed takim
515  2,25|             że istotnie wypowiedział jej to już w duchu w czasie
516  2,25|           odbita i znaleziona, a kat jej przywiezion do Spychowa,
517  2,25|      wszystkiego, ksiądz - aby rozum jej i duszę w ciemnościach i
518  2,25|             jedną modlitwą przywróci jej rozum i zdrowie.~- Rycerz
519  2,26|       osiadła ciężka troska. W życiu jej coś się skończyło, coś złamało
520  2,26|           się w niej dzieje i co się jej wydaje, czuła jednak, że
521  2,26|             I żal niezmierny ściskał jej serce po owej zamkniętej
522  2,26|             całego brzemienia, które jej gniotło duszę, jeszcze i
523  2,26|         Zbyszko. Na tę myśl zapałały jej policzki i gorycz zalała
524  2,26|              ciężkich myśli przerwał jej jakiś człowiek nadchodzący
525  2,27|       spostrzegł, iż nie tylko umysł jej jest zwichnięty, ale że
526  2,27|              gorączka nie opuszczała jej odtąd prawie aż do końca
527  2,27|            głuchą rozpaczą, gdy stan jej pogarszał się widomie. A
528  2,27|             bliską, iż obwiewało ich jej mroźne tchnienie. I rozumiał
529  2,27|              na swoją kochaną, mówił jej jakby z mimowolną wymówką: "
530  2,27|             tak mówiąc, spoglądał na jej kwitnące gorączką policzki,
531  2,27|       kwitnące gorączką policzki, na jej mętne, nieprzytomne oczy
532  2,27|              zatrzymali się więc pod jej gałęziami. Pachołkowie,
533  2,27|           przymknęła je zaraz; pierś jej podniosła się jakby głębszym
534  2,27|            je j nóg, ale z obawy, by jej nie przestraszyć, pohamował
535  2,27|            po czym uśmiech rozjaśnił jej twarz i tak samo jako poprzednio
536  2,27|          sercem tak wezbranym, jakby jej dziękował za jakąś niezmierną
537  2,27|               Powoli jednak w oczach jej poczęło się odbijać jakby
538  2,27|               I dwie łzy, wezbrawszy jej w oczach, stoczyły się z
539  2,27|          cichym, że Zbyszko nie mógł jej dosłyszeć, więc pochyliwszy
540  2,27|          spostrzegł bowiem, że twarz jej czyni się blada i coraz
541  2,27|          woła. Wnet potem wychudzone jej dłonie jęły drgać i trzepotać
542  2,27|     wiekuistym. *~Niewiasty zamknęły jej powieki, a następnie poszły
543  2,28|             i rozpacz:~- Szukałem ci jej, pókim nie znalazł, i odbiłem,
544  2,30|         niego w Zgorzelicach, ale on jej przecie wyznał, że był żonaty -
545  2,30|              księstwa, gdyż nie było jej przy kim ostawić. I szczęście,
546  2,30|              wszystko zrządził przez jej miłosierne serce.~I począł
547  2,30|  wdzięcznością dla Jagienki.~- Niech jej Bóg da zdrowie! - rzekł
548  2,30|              i rad, jako mówią, ucha jej podaje, więc Krzyżacy chcą,
549  2,30|        księżnie pokłony biją i każdą jej chęć zgadują.~- Jagienka
550  2,30|         panie, na zamek i powiedzcie jej, jak i co ma mówić.~- Mieliśmy
551  2,30|     pochwyceniu Danusi i o tym, jako jej szukał i jako mu zmarła
552  2,31|             Płocku pod nogi i służby jej swoje ofiarował, ale ona
553  2,31|       dawnego czasu. Aż dopiero, gdy jej powiedział, jako go wołają -
554  2,31|            będę miała czas...~Dalsze jej słowa przerwał znowu huk
555  2,31|        rozdarło się na nowo serce na jej widok, więc klęknął przed
556  2,31|          przed nią i objąwszy rękoma jej kolana, klęczał w milczeniu,
557  2,31|              Ale ty mi praw o niej i jej śmierci, bo choćbym do północka
558  2,31|           spojrzał z wdzięcznością w jej modre oczy, które w tej
559  2,31|         chwili nie śmiał nawet mówić jej: ty, jak ongi w Zgorzelicach
560  2,31|             zmieniać miski i nalewać jej wody i wina. Służąc, mimo
561  2,31|           mimo woli musiał podziwiać jej urodę. Jagienka od tych
562  2,31|           krwi - taki rozlewał się w jej twarzy spokój. Zbyszko zauważył
563  2,31|              zauważył też, że znikła jej dawna wesołość, ale temu
564  2,31|       natomiast najwięcej ta jakowaś jej godność, i z początku zdawało
565  2,31|             mu się, że to strój daje jej takie pozory. Więc spoglądał
566  2,31|          przepaskę, która obejmowała jej białe jak śnieg czoło i
567  2,31|          którą rysowała się wyraźnie jej strzelista postać i dziewicza
568  2,31|               to już by nie potrafił jej tak lekko brać i tak być
569  2,31|        Długolasu prawda - ślubowałem jej i Bóg da, że wytrwam, ale
570  2,31|           Powiedziała mi, że wrogiem jej jest pewien czarnoksiężnik
571  2,31|             czerskie i patrzy, czyby jej pochwycić nie zdołał. Co
572  2,31|               nie ze złości.~- Toteż jej przebaczyłem odpowiedział
573  2,31|             i nie straciła czasu. Na jej prośbę dała księżna list
574  2,31|           się pewnie starał wygodzić jej choć w mniejszych, przeto
575  2,31|              bo w sercu uczyniło się jej ogromnie smutno.~Nazajutrz
576  2,33|              stopę krzyżacką ciążącą jej na piersiach tak straszliwie,
577  2,33|             przeciw Polsce i przeciw jej władcy królów i rycerzy,
578  2,33|        podmywać cicho i nieubłaganie jej mury. Nikt nie rozumiał,
579  2,34|               Jeśli prawda, to chyba jej nie będzie.~- Jeśli Krzyżacy
580  2,35|         grywać w złote arcaby, które jej każdego wieczora darowywano.~
581  2,36|       człowieka, który nie był nawet jej krewny, niż na zabawy czerskie,
582  2,36|              rycerz. - Nie widziałem jej już dawno i rad ją oba-czę,
583  2,36|           prostą dziewką, a teraz to jej... choćby na pokoje królewskie.~-
584  2,36|           będzie, jakom ci mówił, że jej się zechce do Zgorzelic.~-
585  2,36|             Cztana i Wilka, a ja sam jej rzekłem, że przezpieczniej
586  2,36|      Jagienkę, pochylił się nagle do jej kolan i objąwszy je, zawołał:~-
587  2,36|             łzy obfite puściły się i jej z oczu.~ ~
588  2,37|            by mnie zwolniła, ale nie jej. Na rycerską cześć ja Bogu
589  2,37|       uniesienia i wdzięczności padł jej do nóg.~ ~
590  2,38|              sczeznąć sto razy niźli jej nierzetelne oczy pokazać...
591  2,38|            to Czech grzmotnął się do jej nóg, aż kurz powstał z polepy.~-
592  2,38|      wytrzymał! - zawołał, obejmując jej stopy.~Zbyszko, usłyszawszy
593  2,38|             widać było tylko rozbiór jej jasnych włosów, które rozjaśniał
594  2,38|             i ukryła twarz w fałdach jej spódnicy.~A Czech klęknął
595  2,39|           pod nogi podjął, dziękując jej za życzliwość. A teraz,
596  2,39|               miał ochotę powiedzieć jej jeszcze jakie dobre słowo,
597  2,39|              jakie dobre słowo, gdyż jej wzniesione oczy i twarz
598  2,39|             gdyby odpowiadając na tę jej niemą wymowę, rzekł:~- Jaguś,
599  2,39|             z jeszcze większej głębi jej duszy i może dla ukrycia
600  2,39|           się przy tym tak, że czoło jej dotknęło na chwilę kolana
601  2,39|         gotowa szukać takiego, co by jej go z głowy zdjął... Ma się
602  2,40|      Krakowie obcych rycerzy, którzy jej urodę chcieli oglądać -
603  2,41|            ma dobrą otuchę, nabierał jej sam i krzepił się nieco
604  2,41|       wychodził ku niej - i pierwsze jej pytanie było zawsze, jakby
605  2,41|             ilu nieboszczce Danusi i jej nieboszczce matce ślubował -
606  2,42|            nie mieli dopytywać się o jej przebieg. Niektórzy pewni
607  2,42|               zastanowiwszy się, tak jej odrzekł;~- Z Witoldem wszystko
608  2,42|             się z nim jechać, ale on jej nie chciał brać, więc poczęły
609  2,42|          złożył na trumnach Danusi i jej matki cały pęk rycerskich
610  2,42|             zrozumiała, że trzeba by jej mówić o Danusi i o miłości
611  2,42|            te rzeczy nie chciały się jej przez usta przecisnąć.~-
612  2,42|               Ale wola boska! Lepiej jej na dworcu niebieskim i -
613  2,42|       wesołości nabierzesz.~- A skąd jej wezmę? W sobie ci jej nie
614  2,42|           skąd jej wezmę? W sobie ci jej nie znajdę, a pożyczyć mi
615  2,42|            nie znajdę, a pożyczyć mi jej - nikt nie pożyczy.~- Bo
616  2,42|           zsiąść z konia, powiedział jej, że wie, czego Zbyszkowi
617  2,42|             ją wpół i począł szeptać jej coś do ucha, ale niedługo,
618  2,43|          przecie powiadał, że lepiej jej musi być na dworcu niebieskim,
619  2,43|             Zżył się już z myślą, że jej na świecie nie ma, przywykł
620  2,43|          klękali przed nią, ślubując jej wierność do zgonu, ale ten
621  2,43|       wierność do zgonu, ale ten był jej wybrany, tego ukochała w
622  2,43|             przeszedł, wzmogły tylko jej kochanie do tego stopnia,
623  2,43|              do tego stopnia, że był jej milszym i stokroć droższym
624  2,43|             dzień cudniejszy, miłość jej zmieniła się niemal w zapamiętanie
625  2,43|           zapamiętanie i przesłoniła jej cały świat.~Nie przyznawała
626  2,43|             mu się tak cudna, że się jej napatrzyć nie mógł. Bywało
627  2,43|          śpiesznym oddechem, i serce jej biło jakby w oczekiwaniu,
628  2,43|           jakowyś chłop - ale żem to jej nieboszczykowi ojcu był
629  2,43|             to kto wie...~- Byliście jej ojcu przyjacielem - odrzekł
630  2,44|            włosy, a on czuł bliskość jej wzniesionych ramion, jej
631  2,44|             jej wzniesionych ramion, jej dłoni i drżał od stóp do
632  2,44|            siłą woli, aby nie porwać jej wpół i nie przycisnąć ze
633  2,44|              odrywa ani na chwilę od jej twarzy, więc chcąc zagadać
634  2,44|                zawołał Zbyszko.~Lecz jej niespodzianie oczy wezbrały
635  2,45|         niego uzyskać. Zazdroszczono jej jednak Zbyszkowi szczerze
636  2,45|              uwielbienia. Dawniejszy jej zalotnik, groźny Cztan z
637  2,45|            czczono także niezmiernie jej czerstwość i siłę. I był
638  2,46|            sieradzkim, zdumiewał się jej widokiem i z zorzą poranną,
639  2,48|              opiekunem.~I nagle oczy jej wezbrały łzami, które stoczyły
640  2,49|            sieradzka, więc przywódca jej. Jakub z Koniecpola, wezwany
641  2,49|         mając tego dosyć, oświadczył jej, że do Azji na wojnę z żalu
642  2,49|              mniszką ostanę". Padłem jej do nóg za te słowa, a we
643  2,49|             w przeczuciu, że niedola jej skończy się wkrótce raz