Tom,    Rozdzial

 1  1,9 |        trzeciej zaś zasnął tak głęboko, że Zbyszko pochylał się
 2  1,12|         czy ostrza weszły dość głęboko, nie puszczał rękojeści.
 3  1,12|    każde poruszenie utkwionych głęboko ostrzy, nie dając się "podeprzeć".
 4  1,13|       wbili ogniwa od kolczugi głęboko pod karkiem, a od sadła
 5  1,16|     brew i spuścił głowę, niby głęboko rozważając to, co słyszał.~
 6  1,20|        zanurzać.~Byli już dość głęboko w boru, gdy księżna, zwróciwszy
 7  1,23| większe i wreszcie zadumał się głęboko, czy mu przystoi do takich
 8  1,27|       na piersi głową i czapką głęboko zasuniętą na twarz. Jedna
 9  1,30|      Bergowa. Jurand odetchnął głęboko.~- Oddam im de Bergowa rzekł.~-
10  1,30|       w sobie gniew, odetchnął głęboko i począł mówić z wolna i
11  2,7 |        mgnienie oka. Odetchnął głęboko i rzekł:~- Hej, czas i na
12  2,8 |      sapać,~wreszcie odetchnął głęboko.~- Chwała Chrystusowi Panu! -
13  2,9 |      bowiem Krzyżaków, wierzył głęboko, że Danuśka nie wyjdzie
14  2,9 |   zakończył Maćko.~I odetchnął głęboko, bo wiedział, że takiej
15  2,10|      się co prędzej, odetchnął głęboko, spojrzał z większą ufnością
16  2,11|     powodów i wierząc przy tym głęboko, że Danuśka przepadła, myślał
17  2,11|       do niej i skłoniwszy się głęboko, przypomniał jej, co zacz
18  2,16|        garbaty, i zamyślił się głęboko.~Lecz po pewnym czasie wstał -
19  2,21|        Zbyszko.~I zamyślił się głęboko. Ze zmarszczonych jego brwi
20  2,24|      Danuśka usnęła nade dniem głęboko i Zbyszko nie dał jej budzić.
21  2,24|      twarzy, takie, jakie mają głęboko uśpione dzieci. Topniało
22  2,27|       Boże!... Ej!~I odetchnął głęboko a prawie z jękiem, jakby
23  2,31|    swego Pomorczyka, westchnął głęboko, popatrzył chwilę w blednące
24  2,36|         odetchnął stary rycerz głęboko i rzekł:~- Ano, kogo Bóg
25  2,40|       rzekł Maćko. I odetchnął głęboko, rad, że w Bogdańcu nie