Tom,    Rozdzial

 1  1,6 |      oburzać i grozić Awinionem...~Smutek ponury padł na miasto, na
 2  1,8 |      zawziętości, ni gniewu, tylko smutek.~Zbyszko tymczasem ochłonął
 3  1,18|           z tobą, dziewucho! Tobie smutek, ale i mnie smutek, bo to
 4  1,18|           Tobie smutek, ale i mnie smutek, bo to ci jeno rzekę, że
 5  1,19|           a jaki bez niej może być smutek. I aż sam się dziwił swojemu
 6  1,24|     odpowiedziała Danusia.~I mając smutek w sercu, a łzy na pogotowiu,
 7  1,25|        opanował panią jakiś dziwny smutek, tak iż poczęła wyrzekać.~-
 8  1,25|         więc chwilami jakiś dziwny smutek ogarniał nie tylko Zbyszka,
 9  1,30|        było zawziętości, był tylko smutek prawie bez granic.~- I dzieckoś
10  2,6 |         Juranda przywiązane. Toteż smutek ogarnął ich wielki, gdy
11  2,6 |            skargę. Dzielił ten ich smutek Czech Głowacz, choć z drugiej
12  2,8 |        natarczywie, rozumiejąc, że smutek nierad świeci ludziom łzami
13  2,8 |            leśnym, i odgadywał jej smutek i ból. Zdawało mu się też,
14  2,10|    Wiadomości o opacie sprawiły im smutek i kłopot. Mieszkał on długo
15  2,14|      prawdzie co jest? - Nic, jeno smutek! A zaś przede mną - nic,
16  2,14|   Jezusowych i lepsza nadzieja niż smutek.~- Jużci lepsza, przeto
17  2,17|          po przeszłości, i głęboki smutek. Czech, który od dziecka
18  2,27|            niejakim czasie, gdy im smutek i boleść łzami spłynęły,
19  2,34|        niedolą.~Aż dopiero, gdy im smutek i boleść znacznie łzami
20  2,34|          się tylko rozrzewnienie i smutek.~- Będzie czas uradzać -
21  2,37| Posłuchajcie, co powiem! Nie płuży smutek nikomu, a przez to lepiej
22  2,37|           dać nie mogę. Nic, jedno smutek we mnie, nic, jedno boleść,
23  2,51|          kopię, zmienił się nagle. Smutek znikł mu z oblicza, małe
24  2,52|          kopię, zmienił się nagle. Smutek znikł mu z oblicza, małe