Tom,    Rozdzial

 1  1,2 |  człowiek dawniejszych czasów, ramionami tylko wzruszał - teraz jednak
 2  1,4 |     odwrócił, po czym wzruszył ramionami i rzekł półgłosem, tak jednak,
 3  1,5 |      rycerskich, więc wzruszył ramionami i rzekł:~- Co tam będziesz
 4  1,5 |   rzecz czynić.~A kniaź ruszył ramionami:~- Toż nie po dobrej woli.
 5  1,6 |      starego, ten zaś wzruszył ramionami, ale odrzekł łagodniej:~-
 6  1,6 |    jego pachołków z obnażonymi ramionami i powrozami u pasów. U nóg
 7  1,7 |     nie trzech!~Maćko wzruszył ramionami.~- Dziwujcie się albo i
 8  1,9 |         A Danusia, objąwszy go ramionami tak właśnie, jak młodsza
 9  1,11|    Zych przyjął go z otwartymi ramionami, radością i ze śpiewaniem,
10  1,17|   zimnej krwi, ruszył niedbale ramionami i odpowiedział:~- O wa!
11  1,19|      piśmie klerycy, wzruszali ramionami, nie znając obcego obyczaju
12  1,19|   wiecie... wszędy ludzie jeno ramionami ruszali i śmiali się.~-
13  1,20| żałośnie, że aż Maćko wzruszył ramionami i w duchu rzekł:~"Zaliby
14  1,20|        rycerzowi i objąwszy go ramionami, poczęła całować jego oczy,
15  1,25|     nóg księżnej i objąwszy je ramionami, pochowała swą jasną twarz
16  2,1 |    mówiłeś...~Danveld wzruszył ramionami.~- Mało wam było uciechy? -
17  2,11|  kolana z wyciągniętymi w górę ramionami.~- Wstańcie, i tak was wspomogę.
18  2,17|   przed płomieniem, otoczywszy ramionami kolana, zapytał:~- Słuchaj!
19  2,22|        jastrzębie, opletli się ramionami i poczęli się zmagać straszliwie.
20  2,23|       się, przeciągnął pas pod ramionami Arnolda, po czym zadał go
21  2,27| uczynić; on natomiast objął ją ramionami, z sercem tak wezbranym,
22  2,29|        to pan de Lorche ruszył ramionami:~- Co im tam glejty! Albo
23  2,42|       skrywasz! Zbyszko ruszył ramionami.~- Nie mam wesołości, ale
24  2,49|        ludzie z nagimi całkiem ramionami, odziani mimo pory letniej