Tom,    Rozdzial

 1  1,1 |         przez kratę widać. I ławą idą. Uderzy, bywało, Litwa i
 2  1,4 |   słuszności w imię Boże do bitwy idą. Tak też i myślę, miłościwa
 3  1,10|        biedą Na rozstaju w taniec idą...~Hoc! hoc! hoc! Na cóż
 4  1,10|           powtórzył Zych - Ku nam idą. Zbyszko zaś zeskoczył z
 5  1,11|      wyładzić dwa wozy. Na jednym idą dwie pościele i statki,
 6  1,11|    odpowiedzieć, poczęła wołać:~- Idą wozy, idą!...~Jakoż, gdy
 7  1,11|        poczęła wołać:~- Idą wozy, idą!...~Jakoż, gdy wozy zajechały,
 8  1,19|        mówiła. - Dziewczynie roki idą i w szatkach już jej szwy
 9  1,25|     spowiadają, a tym bardziej że idą święta, na które ojciec
10  2,9 |              Bo ci kolana k'sobie idą - i jej też.~- Dajcie spokój!...~-
11  2,14|       Witoldem w rzeczy już jest. Idą zewsząd Niemce bronić pogranicznych
12  2,17| przyciszonym głosem:~- Są nowiny: idą do Nowego Kowna posiłki.
13  2,18|          zaraz dawał nam znać, że idą.~- Ba, już i to zrobione!~-
14  2,18|     ludzie będą się potykali, ale idą cicho, sprawnie i ochotę
15  2,18|         prostactwo, zrywają się i idą przed się zwierzęta, a nawet
16  2,18|     chwili był już przy Zbyszku.~-Idą!...- rzekł.~ ~
17  2,19|          wypytywać śpiesznie, jak idą, ile jest jazdy, ilu knechtów
18  2,19|   jakiegoś świeckiego rycerza, że idą w szyku, prowadząc za sobą
19  2,19|    Zbyszko nie bardzo był rad, że idą w szyku. Wiedział z doświadczenia,
20  2,50|          że ku bitwie straszliwej idą, ale wiedzieli, że "trzeba",
21  2,51|          Niemce, miłościwy panie, idą!~Porwali się na te słowa
22  2,51|        wkrótce, że to Polacy prą, idą naprzód, biją, rażą, biorą
23  2,52|          Niemce, miłościwy panie, idą!~Porwali się na te słowa
24  2,52|        wkrótce, że to Polacy prą, idą naprzód, biją, rażą, biorą