Tom,    Rozdzial

 1  1,8 |        milczenie, zapytał:~- To wyście Jurand ze Spychowa, ociec
 2  1,9 |        jeno mu coś przeszkadza. Wyście byli w Spychowie i rozum
 3  1,10|        dziewiątą ziemię!...~- A wyście wrócili?~- A wróciłem. Już
 4  1,10|       do Zbyszka, spytała:~- To wyście żubra zabili?~- Ja.~- Obejrzym,
 5  1,17|    krótkotrwały.~- No - rzekł - wyście moi krewni, a ona tylko
 6  1,19|         ma czego. Miły Boże, to wyście ów Zbyszko, któremu dziewucha
 7  1,22|           Po coś powiedział, że wyście pierwsi naśli Juranda?~-
 8  1,23|        nie rzucim. A w dodatku: wyście jeden, nas czterech - jakoże
 9  1,28|        to jest? - rzekła - zali wyście pewni, że przytomnie mówicie?~-
10  1,30|         duszy Bogu ofiarował.~- Wyście ofiarowali ją Bogu, a Bóg
11  1,30|       do Juranda i zapytał:~- A wyście chytrzy?... Bo ja - to nijak
12  1,32|      panie, po naszemu mówicie, wyście nie Niemiec?~- Nie - odrzekł
13  1,32|       góry palcami ozwał się:~- Wyście, rycerzu, Jurand ze Spychowa?~-
14  2,1 |    suknię świecką, i zapytał:~- Wyście, panie, Jurand ze Spychowa?~-
15  2,11|         Pozna cię.~- Nie pozna. Wyście także nie poznali. Powiecie
16  2,11|        z wolna i dobitnie:~- To wyście Jurand ze Spychowa!~- Jurand! -
17  2,11|      dłonią ucho, zapytał:~- To wyście, panie, szlachetny rycerz
18  2,23|         Zbyszka i zapytał:~- Co wyście za jedni?~- A ty jak śmiesz
19  2,24|    Byłem waszym jeńcem, a teraz wyście moimi.~To rzekłszy, spojrzał
20  2,31| pociecha, że pewnie w niebie, a wyście młodzi. Mocny Boże! mdłe
21  2,31|            Coś mi niełacno... i wyście już nie ten dawny skrzat,
22  2,42|        przez usta przecisnąć.~- Wyście chytrzejsi - rzekła do Maćka -
23  2,47|       sprawił nawet i tyle, ile wyście sprawili. Ślubowaliście