Tom,    Rozdzial

 1  1,19|           dziewczyną. Wołał wówczas Sanderusa i znów go badał, znów wypytywał,
 2  1,19|          czy nie odpędzić nazajutrz Sanderusa, pomyślał jednak, że hultaj
 3  1,19|        bitkę pozwolić, zawołał znów Sanderusa, aby wytłumaczył lotaryńskiemu
 4  1,25|       niezupełnie wierzył w odpusty Sanderusa, ale rad był chwycić się
 5  1,26|             odjazdu Zbyszko, widząc Sanderusa ładującego się na sanie
 6  1,26|         objąć, i rzucił nim w brodę Sanderusa, ale ów uchylił się i rzekł:~-
 7  1,29|         wypytywać o nią i Czecha, i Sanderusa - ale obaj nie wiedzieli
 8  1,29|            i sam wysłać ze Spychowa Sanderusa do Szczytna, aby ową niewiastę
 9  2,21| niebezpieczeństwo przeminie, porwał Sanderusa płacz tak niepohamowany,
10  2,21|           albowiem w sercu miał dla Sanderusa życzliwość, lecz ów przeraził
11  2,21|           którym szedłeś? Na twarzy Sanderusa odbiło się pewne zdziwienie.
12  2,21|        Wreszcie chytry Maćko, który Sanderusa nie znał - i zaledwie coś
13  2,21|             i Czech zbliżyli się do Sanderusa, który przeżegnał się i
14  2,21|             mógł widzieć? - zapytał Sanderusa.~- Widziałem to - odparł
15  2,22|          znaleźli o umówionej porze Sanderusa, a natomiast odkryli na
16  2,22|          ich, iż nie stracili śladu Sanderusa. Wkrótce też dostrzegli,
17  2,22|          szmatami pancerzy, a u nóg Sanderusa leżały prócz tego dwa miecze,
18  2,22|          lecz nim zdołali dobiec do Sanderusa, chwycił groźny Macko starego
19  2,22|        który siedział przedtem koło Sanderusa, porwał wprawdzie za miecz,
20  2,22|         rozkazu starego pana wiązać Sanderusa, ten zaś, choć wiedział,
21  2,23|          Maćko, wiedząc z opowiadań Sanderusa o niepojętym zachowywaniu
22  2,49|            rozeznać. Czy pamiętacie Sanderusa?~- Prze Bóg! - zawołał Zbyszko.~
23  2,49|            nie mógł wyobrazić sobie Sanderusa stawającego z mieczem, rohatyną