Tom,    Rozdzial

 1  1,2 |       pogodę, ale upał będzie okrutny - mówili dworzanie książęcy.~-
 2  1,2 | położą, na granicy zawsze mat okrutny? Zajmą-li sobie bydło, trzody,
 3  1,5 |       królewskim, opanował go okrutny niepokój. Pierwszy to raz
 4  1,5 |       infernalis... ogień tak okrutny, że woda mu nie poradzi -
 5  1,5 |   ostatni z rodu -i żal mi go okrutny...~- Mnie pohańbił, Królestwo
 6  1,5 | szerokich. Żal ginąć młodemu! Okrutny żal!~- Giną ludzie i z konia! -
 7  1,10|     blisko było, a to przecie okrutny pęd. Obaczcie: nie tylko
 8  1,10|       Jagna rzekła:~- Do domu okrutny szmat drogi... takeśmy się
 9  1,19|       wiatr i w boru szum był okrutny, lecz gdy się nieco uspokoiło,
10  1,24|       bo drzewiej posłuch był okrutny, a teraz byle komtur na
11  1,30|    daleka, a na noc brał mróz okrutny, przeto Jurand i Zbyszko,
12  2,2 |    między swymi i byłby krzyk okrutny - odparł Zygfryd. - Niepodobna
13  2,5 |  sprawiedliwszy od nich, choć okrutny. Chwalże miłosierdzie boskie
14  2,9 |  rzekę, że w drodze z dziewką okrutny kłopot.~- Może z inną, ale
15  2,22|       był zacios, ujechaliśmy okrutny szmat drogi. Na krakowskim
16  2,22|       dlatego, że nagle uczul okrutny i niewypowiedziany ból w
17  2,24| człowiek całkiem zły ani zbyt okrutny, ale miał przywarę wspólną
18  2,33|      jak najdokładniej.~- Ten okrutny gmach, który wasze miłoście
19  2,34|     niespodzianie ogarnął żal okrutny - i zakrzyknął:~- A któż
20  2,51|       odrzekł von Wende. Lecz okrutny komtur człuchowski Henryk,
21  2,51|      do łez pora! - ozwał się okrutny Henryk, komtur człuchowski.~
22  2,52|       odrzekł von Wende. Lecz okrutny komtur człuchowski Henryk,
23  2,52|      do łez pora! - ozwał się okrutny Henryk, komtur człuchowski.~