Tom,    Rozdzial

 1  1,4 |     odrzekł:~- Naprzód, wyroki boskie są niezbadane, a po wtóre,
 2  1,5 |       że jest w tym zrządzenie boskie. Jednej rzeczy nie mógł
 3  1,13|     kleryk wszystkie tajemnice boskie posiadł, i nie każdy takie
 4  1,15|     potrafi tak samo tajemnice boskie wyrozumieć jako i osoba
 5  1,19|         które błogosławieństwo boskie muszą na nich ściągnąć.~
 6  1,19|       całkiem nie zetrze ramię boskie.~- Pod Płowcami toż - odrzekł
 7  1,25|      co chodzi, rzekła:~- Rany boskie!... ksiądz Wyszoniek?...~-
 8  1,26|        Danuśki ludzkie, a moje boskie - i nie wasza teraz ona,
 9  1,28|     mówicie?~- Na miłosierdzie boskie, gdzie dziecko? - zawołał,
10  1,28|        Kto?~- Krzyżaki!~- Rany boskie! Księciu trzeba oznajmić!
11  1,28|     Ale ufajcie w miłosierdzie boskie; wróci Danuśka, jeno im
12  1,30|       ślub... Moc boska, prawo boskie...~A Jurand przerwał głucho:~-
13  1,32|    świecie pozostało już tylko boskie miłosierdzie.~I gdy wreszcie
14  2,3 |      oni, pomni na przykazania boskie, nie chcąc zabijać, musieli
15  2,3 |      milczenia odrzekł:~- Rany boskie!... A wżdy, jeśli ten wasz
16  2,5 |  okrutny. Chwalże miłosierdzie boskie i za to. A mówił także pan
17  2,8 | usiedzę? Nie usiedzę! Skaranie boskie! Bo żeby tego juchy choć
18  2,11|       Aa! a!~- Na miłosierdzie boskie! niemowaście czy jak?~-
19  2,11|        głosem rzekł:~- Na rany boskie! pozwólcie, panie, bym do
20  2,22|     mruknął - dziwne są wyroki boskie. Nieraz ja o tym myślę,
21  2,27|    mówiłaś przytomnie! Na imię Boskie, rzeknij choć słowo!~Poruszyła
22  2,34|        ludzi? - miłość.~- Rany boskie! miód wam, panie, z gęby
23  2,48|         Albo co? Nuże! Na rany boskie! Jakie nowiny? Kogoście