Tom,    Rozdzial

 1  1,1 |       mówił jeden z mieszczan - toć to Kiejstutówna, żona Janusza
 2  1,4 |     bójcie się, miłościwa pani. Toć słońce jeszcze nie zaszło,
 3  1,6 |       wrócisz, co pomyślą?...~- Toć choćby na czworakach wrócę.
 4  1,6 |     nagle przypomniawszy.~- Ba, toć przecie ty pasa rycerskiego
 5  1,6 |            zapytał po chwili- A toć ja przez dwie niedziele
 6  1,6 |       na miłosierdzie Boże!~- A toć tym bardziej. Niechże mnie
 7  1,9 |      ustami i wreszcie rzekł:~- Toć dziwuję się, dziwuję i nie
 8  1,10|            rzekł na to Maćko. - Toć młodszy był niż dziś, gdy
 9  1,18|      wstępować! - rzekł Maćko - toć opat chyba-by go rozerwał
10  1,19|      myśl Danusia, i odrzekł:~- Toć nie ja nie wierzę, jeno
11  1,19|       Bogdańca.~- Moiście wy! A toć tamtemu, co to Jurandównie
12  1,19|       Ale nie możecie?~- Jakże! Toć mi książę kazał ich strzec.
13  1,20| wszelako myśleli: "Nie dziwota, toć dziewce szyję powinien".
14  1,22|         sobie wprawdzie zaraz: "Toć się na dwoje nie rozetnę" -
15  1,25|       jakże ja to mogę uczynić! Toć przecie adwent!~- Dla Boga!
16  1,26|         choćbym miał zachorzeć, toć starunku w Ciechanowie nie
17  1,28|        w głosie:~- W Spychowie? Toć ona przy was, miłościwa
18  1,31|        I chodzi mi o dziecko... toć ja ją jedną mam. A i ty,
19  2,1 | opatrywać go z bliska i mówić: "Toć jest ów dzik ze Spychowa,
20  2,6 |        swojej chęci wykręcić.~- Toć już nie ma na świecie tych,
21  2,18|     zakonny, to jeszcze więcej. Toć Bogiem a prawdą po to ja
22  2,23|        Hej, prawda, nowa bieda! Toć przecie ona w Spychowie.~-