Tom,    Rozdzial

 1  1,1 |        wysoko już wybił się na niebo. Gospodarz, Niemiec, wybiegł
 2  1,3 |       cudownym widzeniu ogląda niebo otwarte.~Tak to modliła
 3  1,7 |      wieści. Wynoszono też pod niebo jego prawdziwie rycerski
 4  1,25|    Danvelda, w którym Krzyżacy niebo i ziemię brali na świadków
 5  1,27|      całych tumanów śnieżnych. Niebo pojaśniało. Z góry sypał
 6  1,32|         rozwiał mgły, oczyścił niebo i odsłonił zorze. Śniegi
 7  1,32|    lasom. Wreszcie poczerniało niebo i cisza nastała zupełna.~"
 8  1,32|     płynęły jedna za drugą, na niebo wzbił się sierp księżyca
 9  2,14|      ramię i palcem wskazał na niebo.~Blask księżyca padał mu
10  2,23|  kudłatą skórą i w mig zasnął. Niebo jednak nie pobielało jeszcze
11  2,25|         które zawaliły całkiem niebo i zapowiadały groźną nawałnicę.
12  2,26|   oślepiającym blaskiem groźne niebo i przerażoną ziemię i wówczas
13  2,31|        chwilę w blednące nocne niebo i tak na zarzuty Zbyszkowe
14  2,31|     westchnął, znów spojrzał w niebo, na którego wschodzie czyniła
15  2,35|     póki czas pod łagodniejsze niebo, do rodzinnego zamku.~A
16  2,43|      błękitne jak właśnie samo niebo, wspomnienie - i po prostu
17  2,45|    Ja-gienka powiła bliźnięta. Niebo otworzyło się wówczas przed
18  2,46|        sposobności wynosił pod niebo nie tylko ćwiczenie rycerskie,
19  2,49|       burzę za burzą. Chwilami niebo zdało się całe płonąć od
20  2,49| zbitych w kupę i patrzących na niebo.~- Stójcie tam! stójcie! -
21  2,51| potokami krwi, zachmurzyło się niebo i odezwały się głuche grzmoty,
22  2,52| potokami krwi, zachmurzyło się niebo i odezwały się głuche grzmoty,