Tom,    Rozdzial

 1  1,5 |         i począł śmiać się aż do łez, a stojący blisko niego
 2  1,5 |          się tym uczynkiem aż do łez i nie wiedząc, jak swoją
 3  1,10|          Małgochnie gadałem: Nie leź na sosnę, kiedy ci pięćdziesiąt
 4  1,16|   spłynęła teraz nagłym potokiem łez. Widząc to, opat objął ramieniem
 5  1,18|          ulitował się opat moich łez i jeszcze mi paciorki podarował...
 6  1,32|         obręcz. Nagła fala bólu, łez, tęsknoty, niedoli wezbrała
 7  2,2 |        ludzkiej, dużo bólu, dużo łez... I ja, gdy chodziło o
 8  2,8 |       nie wskrzesił, ni Jagience łez nie otarł. Ot im zabawa...
 9  2,10|        wnet stawały się mokre od łez, jedna za drugą kapiących.~
10  2,10|       którym ujrzał jej mokre od łez policzki i rzęsy, zmiękło
11  2,10| zhardział na widok tych słodkich łez, ale stał się nieśmielszy
12  2,11|    Zbyszka i Danuśki i prawie do łez ją wzruszył, a to tym bardziej
13  2,14|     oczyma świecącymi zarazem od łez i od senności, i spuściwszy
14  2,26|         podnosił się strumieniem łez do oczu. Ale nie chciała
15  2,28| tatkowego i mężowego sieroctwa i łez. A był ten lament i ten
16  2,30|   Taczewa rzekł:~- Padół to jest łez... nic, jeno prawy padół!
17  2,39|         duszy i może dla ukrycia łez pochyliła się przy tym tak,
18  2,49|        Powała. - Ha! to już mimo łez naszego króla nic widać
19  2,51|            Zaiste stosowna to do łez pora! - ozwał się okrutny
20  2,51|          z oczu szły mu, zamiast łez, skry. Ujrzawszy więc rozpędzoną
21  2,52|            Zaiste stosowna to do łez pora! - ozwał się okrutny
22  2,52|          z oczu szły mu, zamiast łez, skry. Ujrzawszy więc rozpędzoną