Tom,    Rozdzial

 1  1,7 |   domostwie, które ocalało od ognia, jako dziedzic obszernych,
 2  1,11|       syt i życzliwy, to i od ognia, i od złodzieja ustrzeże.~
 3  1,12|  ozwał się znowu:~- Nakrzesam ognia...~Wraz ozwał się szczęk
 4  1,12|  Radzikowego błota w nocy bez ognia niedobrze.~- Czemuś się
 5  1,13|     równe nogi i nie krzesząc ognia, rozdmuchał w przyległej
 6  1,20|       gdyż klęknął plecami do ognia i twarz miał w cieniu. Księżna
 7  1,25| pełgały czerwone światełka od ognia, długi, nieruchomy, pogrążon
 8  1,26|   odrzekł Zbyszko - ale owo i ognia już nie widzę.~- Bo tuman
 9  1,27|    ich widzieć, to leżą wedle ognia w czeladnej. Chodźcie do
10  1,28|    Jako Bóg na niebie, tak ni ognia nijakiego w Spychowie nie
11  1,30|  niego od płonącego w kominie ognia.~- Gdzie dziecko? - zapytał.~
12  2,5 |        żal i zemsta nalały mu ognia do żył. Serce zaskowyczało
13  2,8 |   rycerza, odwróciła głowę od ognia w cień i dopiero po chwili,
14  2,9 |      czego Boże broń, w razie ognia o przygodę nietrudno. Co
15  2,17|      był dorodny. Przy blasku ognia widać było spod skór i kożuchów
16  2,17|       siedzieli w kucki wedle ognia, mając łokcie wsparte na
17  2,18|      którym przesiedzieli bez ognia do rana.~O pierwszym brzasku
18  2,20| przebiegać oczyma przy blasku ognia.~I przebiegł prędko, albowiem
19  2,23|  nawet wówczas, gdy naniecono ognia w świetlicy i gdy przy jego
20  2,23|    nie zadźgam go.~- Pójdź do ognia, naradzim się.~I powiódł
21  2,49|    Inni żarli świeżo wyjęte z ognia, dymiące, a zarazem krwawe