Tom,    Rozdzial

 1  1,5 |    panno, gładkości przybyło, aże mi cudnie!~Lecz Mikołaj
 2  1,5 |   złoto, a słonko przygrzewa, aże całemu światu miło.~Na to
 3  1,9 |       A co, jak nie kochanie? Aże mnie kolki od wzdychania
 4  1,10|   począł wołać:~- Tak dostał, aże gnojem popuścił!~- A niechże
 5  1,11|   czynił, jeno w Niemców bił, aże grzmiało. Na kopie, na topory,
 6  1,11|        Hej! co za dziewczyna! Aże podwórze od niej pojaśniało!~-
 7  1,11|     się Danuśka przypomniała, aże mnie coś w sercu zabolało.~-
 8  1,11|      choć z daleka uwidzi, to aże kolanem o kolano trze!...~-
 9  1,15|       mogłem jechać z Krakowa aże do Bogdańca z żeleźcem między
10  1,18|      opat pewnikiem pomstuje, aże skóra cierpnie, mnie też
11  1,19| Bogdajby się z takim zewrzeć! Aże ślina do gęby idzie.~- Ale
12  1,20|      rzekł:~- Miłuję cię tak, aże mi dech zapiera!~Ona zaś
13  1,24|     do niej w boleści śmieje. Aże mi samej czasem śluzy z
14  1,25| bywało, to gdzie usłyszał, to aże mi śluzy z oczu płynęły.~-
15  2,8 |    ten Zbyszko to ci jest!... Aże pachnie po onej dziewce
16  2,11|    okolicy pomagać w robocie, aże łopaty warczały. Poukładaliśmy
17  2,17|       Rzymie, i mówię wam, że aże dusza zdrętwiała we mnie,
18  2,40|  kłopotu, bo szczerze mówiąc, aże mi to dziwno, że na Bogdańcu
19  2,42|     siebie ucieszę... A potem aże mi się dziwno uczyniło.
20  2,46|       wypowiedział:~- Wiecie! Aże mi czasem cudnie. Bo przecie
21  2,46|      Taki to dworski obyczaj, aże człek musi sobie przypominać,