Tom, Rozdzial

 1  I,2  |           piersi wyrwał się gromki okrzyk: "Haeres! haeres przyjechał!" -
 2  I,5  |         zerwały się na równe nogi, okrzyk trwogi wyrwał się im z piersi:~-
 3  I,10 |         Wszelka wątpliwość znikła. Okrzyk: "Wojna!" rozległ się po
 4  I,10 |         widok całe wojsko uczyniło okrzyk ogromny, zagrzmiały trąby,
 5  I,10 |  przybywających.~Na ten widok nowy okrzyk wyrwał się z piersi wszystkich
 6  I,12 |          zlał się w jeden olbrzymi okrzyk:~- Na Szweda! na Szweda!~
 7  I,13 |            na księcia, potem jeden okrzyk wyrwał się z setek piersi
 8  I,22 |      lękliwszych piersi powtórzyło okrzyk, zaś książę zaraz począł
 9  I,22 |             odpowiedział mu gromki okrzyk:~- Dziękujemy! dziękujemy
10  I,26 |            zanim odetchnęli, zanim okrzyk zgrozy zamarł na ich wargach,
11 II,4  |             jak dziwnie brzmi taki okrzyk w ustach pana starosty,
12 II,6  |            Zagłoba, gdy go doszedł okrzyk: "Radziwiłł idzie!" - zmieszał
13 II,13 |          mury! - rozległ się jeden okrzyk w refektarzu.~W chwilę potem
14 II,14 |            się coraz wyraźniejsze. Okrzyk nagle uczynił się na końcu
15 II,17 |           w budynkach i na murach. Okrzyk "gore!" rozlegał się coraz
16 II,20 |       mieszczańskich i chłopskich. Okrzyk zgrozy rozległ się od Karpat
17 II,24 |           w samo ucho z pistoletu.~Okrzyk zgrozy wyrwał się z piersi
18 II,24 |            do którego uszu doszedł okrzyk powtarzany przez wszystkie
19 II,25 |        towarzyszące królowi wydały okrzyk radosny; dosłyszano go z
20 II,33 |       poczęły wołać:~- Jadą! Jadą!~Okrzyk stał się powszechny, potem
21 III,4 |           Pan Zagłoba zaś wydawszy okrzyk radosny ciął w skroń samego
22 III,5 |  oddziałami. Te podpadając czyniły okrzyk i cofały się natychmiast.
23 III,6 |           wojska wydawały tatarski okrzyk, więc "ałła! ałła!" rozlegało
24 III,9 |  odpowiedziały mu potężne głosy.~I okrzyk ów przeleciał przez wszystkie
25 III,11|       stolicy. Na ów widok radosny okrzyk wyrwał się z piersi żołnierstwa:~-
26 III,11| żołnierstwa:~- Warszawa! Warszawa!~Okrzyk ów przeleciał jak grzmot
27 III,21|      dostojnej pannie z piersi ten okrzyk, więc dopiero po chwili
28 III,27|   Tymczasem upłynęło pół godziny i okrzyk "bij!" nie dawał się słyszeć;
29 III,29|        dopiero rozległ się tętent, okrzyk, śpiewy i wrócił pan miecznik.
30 III,30| przechodząc koło figury, podnosiła okrzyk salutując przy tym pana
31 III,32|            biec przez lasy i pola. Okrzyk: "Do Wodoktów!", brzmiał
32 III,32|             Jakoż za chwilę daleki okrzyk zwiastował zbliżanie się
33 III,32|            i do piersi przycisnął.~Okrzyk jeden ogromny, od którego