Tom, Rozdzial

 1  I,1  |    szczęście! - rzekła oddychając głęboko Oleńka - bo inaczej na oczy
 2  I,8  |       Aleksandrze i poznał, że mu głęboko w serce zapadła. Przecie
 3  I,11 |        wolna, oddychając przy tym głęboko i spoglądając na staw i
 4  I,13 |         on stał ciągle i oddychał głęboko, rzekłbyś: niezmierny jakiś
 5  I,14 |          te blaski i zamyślił się głęboko.~Z wolna poczęło się coś
 6  I,17 |        rysi kołpaczek i uśpionego głęboko.~Wachmistrz począł go szarpać
 7  I,18 | odpowiedział Kowalski i odetchnął głęboko, jakby mu wielki ciężar
 8  I,20 |        wcale, tak był wzburzony i głęboko dotknięty.~- Kochasz się
 9  I,23 |         Radziwiłł począł oddychać głęboko. Rad był z wyjazdu Kmicica.
10  I,23 |    Ganchofa.~Po czym zamyślił się głęboko.~
11  I,25 |           Pan Andrzej zadumał się głęboko. Widocznie szedł tąż samą
12  I,26 |       krwi i sadzy. Kula rozorała głęboko Kmicicowi lewy policzek
13  I,26 |           się, że nie, i odsapnął głęboko. Równocześnie Kmicic pod
14 II,1  |          pan Andrzej zamyślił się głęboko, nagle ocknął się i jął
15 II,2  |       głowę w ręce i zamyślił się głęboko. Po czym wstał i począł
16 II,2  |        się nad tym. Wierzył tylko głęboko, że czyni to, co uczynić
17 II,11 |           ze krwią. Odetchnął tak głęboko, jak chory budzący się z
18 II,14 |      utrzymania.~Kmicic odetchnął głęboko.~- Spocznij! - rzekł mu
19 II,15 |       oczy w ziemię, zamyślił się głęboko; nagle z zadumy zbudził
20 II,17 |           Czarniecki.~I odetchnął głęboko.~Nagle w dalekości buchnął
21 II,41 |     obficie, a wypiwszy odetchnął głęboko.~- Ot! - rzekł - żołnierski
22 III,5 |    dalszego ciągu rozmowy, bo się głęboko nad słowami Zagłoby zamyślił.
23 III,9 |         na szyi końskiej i zasnął głęboko; nawet i konie drzemały.
24 III,16|         jeden tylko wiedział, jak głęboko zabrnął książę w afekt dla
25 III,16|      przez głowę.~Więc odetchnęła głęboko Oleńka, bo znalazła wreszcie,
26 III,18|        piersi.~Miecznik odetchnął głęboko, otworzył oczy, podniósł
27 III,19|       chorągwi.~Chwilami oddychał głęboko i przeciągał się w krześle.~-
28 III,20|          pozostać, zatem wierzyła głęboko, że wszystko dla niej uczynić
29 III,22|            bo mu twoje śliczności głęboko w serce zapadły. Już on
30 III,26|           opowiadanie i odetchnął głęboko, lecz Kmicic zaraz zawołał:~-
31 III,27|       Wołodyjowskiego i odetchnął głęboko; mały rycerz odetchnął także
32 III,27|         czas jakiś oddychał tylko głęboko, wreszcie mocniejszym już
33 III,31|     tchnieniem śmierci. Oczy miał głęboko zapadłe i zamknięte, życie