Tom, Rozdzial

 1  I,12|             zmieszany bardzo, za nim Ganchof, pułkownik rajtarów książęcych,
 2  I,13|             jeden młody Pac, oberszt Ganchof, pułkownik Mirski, Weissenhoff,
 3  I,13|         zwali się trupem pod stół.~- Ganchof i Kmicic do mnie!... - ryknął
 4  I,13|              głównych drzwi wiódł je Ganchof.~- Stój! - krzyknął książę.~
 5  I,13|              gdy książę zakrzyknął: "Ganchof i Kmicic do mnie!" - ani
 6  I,13| odpowiedziała dobitnie.~W tej chwili Ganchof skomenderował: "Naprzód!" -
 7  I,15|        krzyki jeszcze się wzmogły.~- Ganchof przed nich przyjechał...
 8  I,19|             być rozstrzelanych, lecz Ganchof uprosił wreszcie księcia,
 9  I,19|              każe go ścigać? - pytał Ganchof.~Książę spojrzał nań i rzekł
10  I,19|         Wasza książęca mość! - rzekł Ganchof - jak tylko nogą stąd ruszymy,
11  I,19|         zaszkodzić - rzekł nieśmiało Ganchof.~- Tam poseł nie będzie
12  I,19|            Klewanami, każdy potrafi.~Ganchof milczał.~Książę znów począł
13  I,19|            giął się pod brzemieniem.~Ganchof śledził go oczyma, chodzącego
14  I,19|      natychmiast! Ja sam poprowadzę.~Ganchof spojrzał nań ze zdziwieniem.~-
15  I,22|           się głębokie zniechęcenie.~Ganchof spełniał kielich za kielichem
16  I,23|           ciebie mam i bardzo zacną. Ganchof mi o nią w oczy lezie i
17  I,23|            mi się podoba! - rzekł. - Ganchof zaraz by mi zaczął w skrzynie
18  I,24|            Mości pułkowniku! - mówił Ganchof. - Poleć mnie łasce księcia
19  I,24|         godzić.~- Nie ma co! - mówił Ganchof. - Ciekawych się waść rzeczy
20  I,24|    nieprzyjacielem! - odrzekł surowo Ganchof.~- Dziwne się rzeczy na
21  I,24|             rękami przyjęła! - rzekł Ganchof.~- Tak jest! jako żywo! -
22  I,24|            nie mówić! - odpowiedział Ganchof. - No! Mości pułkowniku,
23  I,24|          język odzwyczaj! - przerwał Ganchof. - Dziś panuje nam miłościwie
24  I,24|          Zdrowie waszmości - wtrącił Ganchof zwracając się znów do pana
25  I,24|             na polu bitwy - dorzucił Ganchof. - Daj Boże, obok siebie,
26 II,7 |        Janusz wpadł w taki gniew, że Ganchof, nieustraszony żołnierz,
27 II,7 |            Korf prowadził artylerię; Ganchof objął dowództwo jazdy. Prócz
28 II,8 |         ażeby się lepiej wydawać, bo Ganchof był to mąż dziwnie szpetny:
29 II,8 |            zadowoleniem, a na koniec Ganchof rzekł:~- Choćby fortuna
30 II,8 |         znajdują.~- Co chcesz, panie Ganchof! - rzekł książę. - Są ludzie
31 II,8 |         dawno to wiedziałem! - rzekł Ganchof.~- I nie ostrzegłeś mnie?
32 II,33|              powiadali, a mianowicie Ganchof, który wszystkie arcana
33 II,33|          naszym młodym księciu!" - a Ganchof powiada tak: "Więcej tam