Tom, Rozdzial

 1  I,4  |       nie płacz!... - powtarzali dwaj starcy.~I tak ją pocieszali,
 2  I,12 |         jeśli tak jest, jeśli ci dwaj panowie istotnie przeszkadzali,
 3  I,12 |   doniesieniem, że książę prosi.~Dwaj Skrzetuscy z Zagłobą i Wołodyjowskim
 4  I,12 |       Adieu, mon frére.~- Adieu.~Dwaj książęta podali sobie ręce,
 5  I,13 |           oprócz samej księżnej, dwaj posłowie szwedzcy, poseł
 6  I,13 |  panujący!~- Vivat! - powtórzyli dwaj posłowie Loewenhaupt i Shitte
 7  I,15 |         ścianami. Wołodyjowski i dwaj Skrzetuscy drzemali ze znużenia,
 8  I,16 |      odesłać; niechże Skrzetuscy dwaj i Wołodyjowski idą z nimi.
 9  I,19 |          na której czele stanęli dwaj pułkownicy: Horotkiewicz
10  I,20 |         hurmem: Mirski, Zagłoba, dwaj Skrzetuscy, Stankiewicz,
11 II,2  |         kose, również jak i jego dwaj synowie, brwi krzaczaste
12 II,2  |        dobrze, albowiem ojciec i dwaj synowie służyli pod nim
13 II,2  |      Kmicic.~W tej chwili weszli dwaj synowie starego: Kosma i
14 II,4  |        jego; lecz poprzednio już dwaj młodzi Kiemlicze, Kosma
15 II,4  |       gotowało się jak w garnku. Dwaj młodzi Kiemlicze siekli
16 II,4  |       oczy. Czeladź Kiemliczów i dwaj Kmicicowi żołnierze szli
17 II,9  |         nimi znalazł ochotę, ale dwaj księża odwiedli ich od tego
18 II,13 |     ledwie upłynęło pół godziny, dwaj ojcowie ukazali się znów
19 II,15 |   odpowiedział Kmicic.~Wówczas i dwaj inni oficerowie zwrócili
20 II,18 |         rozległ się w stodółce i dwaj inni nowo przybyli rzucili
21 II,24 |     niosąc śmierć i zniszczenie. Dwaj młodzi Kiemlicze, podobni
22 II,24 |      piorun kruszy młode drzewa; dwaj Kiemlicze młodzi szli tuż,
23 II,28 | Wołodyjowski.~- I my! - zawołali dwaj Skrzetuscy.~- Ot! szkoda,
24 II,29 |   Zbliżył się więc Stankiewicz i dwaj Skrzetuscy, i Horotkiewicz,
25 II,33 |     Tymczasem doszli do kwatery. Dwaj Skrzetuscy, pan Zagłoba,
26 II,34 |      potężnych szczękach Soroki. Dwaj pacholikowie patrzyli na
27 II,34 |         u króla na obiedzie, ja, dwaj panowie Skrzetuscy, pan
28 III,4 |        od czasu do czasu rzeźwo.~Dwaj rajtarzy wstrzymali konie
29 III,4 |    Wołodyjowski, Józwa Beznogi i dwaj Skrzetuscy puścili się za
30 III,11|      obok niego pracowali krwawo dwaj olbrzymi Skrzetuscy i Charłamp,
31 III,11|      między szeregi. Szczęściem, dwaj młodzi Kiemlicze, Kosma
32 III,22|          jakie sobie powiedzieli dwaj przyjaciele po nieszczęsnej
33 III,32|       wiedli Kmicica aż do ganku dwaj rycerze. On słaniał się