Tom, Rozdzial

 1  I,10 |  puszczając trwożliwy i posępny wzrok na równiny, którymi miał
 2  I,10 |   wojska przeszły wreszcie las, wzrok ich odkrył krainę wesołą,
 3  I,10 |    Gustawa.~Wittenberg zapuścił wzrok w dal, objął nim lasy, dąbrowy,
 4  I,10 |  strasznie. Oczy miał czerwone, wzrok obłąkany, odzież rozchełstaną
 5  I,10 | podniesioną, ale twarz bladą, a wzrok niepewny, choć widocznie
 6  I,12 |    utkwił znów w pana Charłampa wzrok zimny i bystry, jakby mu
 7  I,12 |    drzwi i nasi znajomi weszli. Wzrok ich padł naprzód na wzniesienie
 8  I,12 |         Pan Michał utkwił w nią wzrok rozżalony i skłonił się
 9  I,13 |       patrzył również na tłumy. Wzrok jego przeskakiwał z twarzy
10  I,13 |      nie ta miła i najmilejsza. Wzrok leci dalej, obejmuje wdzięczne
11  I,13 |    kroplami potu okryte; czasem wzrok jego biegał szybko po zebranych
12  I,17 |  uśpioną postać.~Jeńcy zwrócili wzrok we wskazanym kierunku i
13  I,22 |   potępiać..."~Po czym zwróciła wzrok ku Kmicicowi, jakby chcąc
14 II,2  |        który jako młodszy, miał wzrok bystrzejszy, zerwał nagle
15 II,10 |        I zapomniał o wszystkim, wzrok utkwił we drzwiach i czekał
16 II,16 |       czuł na sobie badawczy ów wzrok i źle mu było pod nim, i
17 II,16 |       Sadowski utkwił szyderczy wzrok w Millerze, a Wrzeszczowicz
18 II,18 |       głowę do góry i wytężając wzrok, ujrzał nad sobą czarną
19 II,18 |       były na jego obliczu, ale wzrok miał hardy, twarz spokojną.~-
20 II,19 |       skutki dobrze obejrzeć, i wzrok jego padł na wieżę rysującą
21 II,24 |       jeżeli chmur nie było, to wzrok ich leciał w bezbrzeżną,
22 II,35 |        tym? - mówił spuszczając wzrok pan starosta - co mogę mieć?
23 II,36 |       bardzo dumnie, odwracając wzrok i głowę w inną stronę.~Żal
24 II,40 |     starosta taką odpowiedź, że wzrok spuścił ku ziemi. ~Hetman
25 III,6 |   jowiszowe brwi, nos zagięty i wzrok po prostu przeszywający,
26 III,11|     zbyt gorący, ni zbyt zimny. Wzrok biegł daleko w przeźroczystym
27 III,12|         miasta. Tyzenhauz mając wzrok tak bystry, że gołym okiem
28 III,13|         miasta. Tyzenhauz mając wzrok tak bystry, że gołym okiem
29 III,15|        namiotami wozy, aż hen ! wzrok gubił się w sinym oddaleniu,
30 III,15|        szyku chorągwie, po czym wzrok jego ogarniał niezmierzone
31 III,17|     widomych oznak gniewu, jeno wzrok jego stawał się z każdą
32 III,27|         kwadratowy okop ziemny; wzrok Kmicica wpił się weń z chciwością,