Tom, Rozdzial

 1  I,5  |          pancerzu. Nie rozbudzone sumienie tego żołnierza nie umiało
 2  I,5  |          pancerz pokrywający jego sumienie. Czuł się upokorzony. Nie
 3  I,8  |          całej ojczyźnie służył i sumienie miał pod tym względem czyste,
 4  I,8  |           pewny własnej stałości. Sumienie mu to mówiło, że w nim samym
 5  I,12 |      Postąpimy tak, jak nam Bóg i sumienie nakazuje, bez uwagi na to,
 6  I,12 |          iż postąpi, jak mu Bóg i sumienie nakazuje, to znaczy, że
 7  I,14 |               Hańbą! - poszepnęło sumienie.~- Litwą! - odpowiedziała
 8  I,14 |   przeznaczono?~- Hańbę! - szepce sumienie.~- Litwę! - odpowiada pycha.~
 9  I,14 |     będzie...~- Hańby! - szepnęło sumienie.~- Wasza książęca mość raczy
10  I,15 |        upamiętanie. W nocy nieraz sumienie się w człeku budzi i diabli
11  I,16 |      książęca mość! Kto ma czyste sumienie, ten się nikogo nie ulęknie.~-
12  I,18 |         prać. Co nasi, to nasi!~- Sumienie się w tobie budzi... A jakżeś
13  I,19 |            Żarła go pycha, gryzło sumienie, gryzł opór niespodziany
14  I,20 |      słusznie skrzywdziła, tam ci sumienie powie, kto z nas czyim był
15  I,22 |       siebie oszukiwał lub własne sumienie, powtarzając z zasłyszanych
16  I,22 |     rzekła sobie w duszy.~Wszakże sumienie mówiło dalej, że czy pokrzywdzony
17  I,26 |       mękę, na ucisk? Gdzie w was sumienie? Gdzie wiara, gdzie uczciwość? !..
18 II,1  |       głupi warchole! - rzekło mu sumienie - nie byłoż ci to przy królu
19 II,2  |          pokuta za winy? - pytało sumienie. - Tu trzeba czego innego!"~"
20 II,2  |          to mówiło w panu Kmicicu sumienie, a pan Kmicic widział, że
21 II,8  |  miłosierdzie nad ojczyzną, jeśli sumienie cię ruszyło, jeśli Wasza
22 II,9  |       inny!"~Ta myśl paliła go, a sumienie gryzło. Sen od niego uciekał...
23 II,13 |         potem, mówcie, co któremu sumienie i wzgląd na dobro świętego
24 II,16 | hulaszczego życia, ciągłych wojen sumienie wypaliło się do dna. Mnóstwo
25 II,21 |          Bogusława, choć zdrajcę, sumienie ruszyło, i nie tylko nie
26 II,40 |           cicho!~Po czym rzekł:~- Sumienie jeno prawdę mówi, a gęba
27 II,40 |        zali nienawiść tak w tobie sumienie zgłuszyła, żeś istotnie
28 III,16|         ale czynię to, co mi Bóg, sumienie i afekt dla miłej matki
29 III,20|           dla niej uczynić gotów. Sumienie niepokoiło ją wprawdzie
30 III,26|        duszy zasię był spokojny i sumienie nic mu nie wyrzucało, bo
31 III,30|          nie pocieszysz?~Tu nagle sumienie porwało go za włosy i zatrzęsło
32 III,31|           I co stąd za zysk? Zali sumienie da się oszukać? Niechże