Tom, Rozdzial

 1  I,5  |         że nas zapłacą."~- Mieli słuszność czy nie mieli?~- Słuszność
 2  I,5  |       słuszność czy nie mieli?~- Słuszność wedle prawa mieli, ale żołnierze
 3  I,10 |    jednakże do połowy tylko miał słuszność w tym, co mówił o opieszałości
 4  I,12 |           rzekł:~- Masz waszmość słuszność! Nasz Radziwiłł do takich
 5  I,15 |         wystarczyć?!~- Ojciec ma słuszność! - rzekł Jan Skrzetuski.~-
 6  I,16 |      ROZDZIAŁ 16~Pan Michał miał słuszność! Kmicic triumfował. Węgrzy
 7  I,17 |     którym siedzi. Ale masz waść słuszność, że trzeba kogoś koło niego
 8  I,20 |      Niech nas Bóg sądzi, kto ma słuszność: czy ja hetmanowi służąc,
 9  I,21 |  Radziwiłłowi służę, bo przy nim słuszność, przy nim cnota!" Na to
10  I,25 |         tym wąsaty Charłamp miał słuszność, że nie masz jak droga na
11 II,2  |      Andrzej, że żołnierze mieli słuszność.~Toteż gdy weszli do chaty,
12 II,2  |          co uczynić powinien, że słuszność i sprawiedliwość, zatem
13 II,2  |        pan Kmicic widział, że ma słuszność, i złość go brała, i żal
14 II,11 |     Zresztą może i przyznawał on słuszność Wrzeszczowiczowi, więc nie
15 II,14 |        Miller przyznawał w duszy słuszność rozumowaniom Sadowskiego,
16 II,15 |          Król jegomość jemu odda słuszność, to wiem. Niemałom już ucierpiał
17 II,15 |       się pokaże, że Sadowski ma słuszność.~- Co za słuszność? Sadowski
18 II,15 |   Sadowski ma słuszność.~- Co za słuszność? Sadowski za tymi mnichami
19 II,16 |    Miller sam w duchu przyznawał słuszność jasnogórcom.~Co więcej!
20 II,17 |          drogę pragnął, ale masz słuszność, że tu chodzi o cześć Najświętszej
21 II,18 |         Dobrze, robaczku, miałeś słuszność! Nie dla ciebie kompanijka
22 II,19 |       kościół...~- Masz waszmość słuszność, to dobra rada! - rzekł
23 II,19 | oczekiwanie.~- Uf! masz waszmość słuszność. Ale ten Wrzeszczowicz jednak...
24 II,22 |           Jego królewska mość ma słuszność - rzekła nagle królowa -
25 II,23 |      myślisz?... Hm! może masz i słuszność, ale mi na waćpana mruczno.~-
26 III,2 |      odparł Sapieha.~Miał jednak słuszność pan Jan przewidując, że
27 III,3 |         skręca.~Pan Zagłoba miał słuszność. Armia szwedzka nie miała
28 III,3 |          Król w duszy przyznawał słuszność staremu wojownikowi, nie
29 III,18|     dodał:~- Ale masz wasza mość słuszność, że jutra swego nikt nie
30 III,20|         boi się, szelma!... I ma słuszność, bo tak uczynię, jako Bóg
31 III,23|       nie tylko potwierdziła ich słuszność, ale najmocniej, ze łzami
32 III,23| przepadło.~I pokazało się, że ma słuszność. Sakowicz przyszedł do niej