Tom, Rozdzial

 1  I,9  |         i poznaj różnicę.~Kmicic milczał i gryzł wąsy, Wołodyjowski
 2  I,10 |       będzie pustoszył.~Wojewoda milczał.~W dziwny sposób ten wódz
 3  I,10 |      jakiś śmiały głos.~Wojewoda milczał.~Wtem Ostrożka, stojący
 4  I,13 |       przy ucztach, a szczyt jej milczał posępnie lub szeptał rzadkie
 5  I,14 |    nieprzyjaciela ruszyć.~Kmicic milczał.~- No! czemu milczysz? -
 6  I,17 |         Roch wytrzeszczał oczy i milczał.~- Nie ma co, panie Rochu,
 7  I,17 |        Zagłobę ratował, wszelako milczał i począł tylko wąsikami
 8  I,19 |           każdy potrafi.~Ganchof milczał.~Książę znów począł chodzić
 9  I,21 |       bym nie przebaczył.~Kmicic milczał.~- Jeśli kazałem - rzekł
10  I,23 |  zachorowała?~- Tak jest.~Książę milczał przez chwilę.~- Radziłem
11  I,23 |         Kmicic zmarszczył brwi i milczał.~- Wówczas - mówił dalej
12  I,25 |        wsparłszy ręce na poręczy milczał chwilę, jakby się namyślając,
13 II,4  |        szabli, oddychał ciężko i milczał, więc Rzędzian mówił dalej:~-
14 II,13 |          ksiądz Kordecki; on zaś milczał przez chwilę, tylko wargi
15 II,16 |         piśnie, to pewno!~Ksiądz milczał przez chwilę.~- Z poczciwościś
16 II,17 |          sprawę?...~Ksiądz długo milczał, na koniec rzekł:~- Perswazją,
17 II,18 |        Zwie się Babinicz!~Kmicic milczał.~Bladość i znużenie widne
18 II,18 |       Oni rozmawiali z cicha, on milczał, a raczej odmawiał z cicha
19 II,23 |          się w jego źrenicach, i milczał; nikt też pierwszy nie wyrywał
20 II,26 |      coraz więcej, lecz gdy król milczał zdumiony, tak dalej mówić
21 II,26 |        do ust i przez jakiś czas milczał, bo mu tchu brakło, patrzył
22 II,27 |         potęgę chodzi, lecz król milczał, tylko mu twarz promieniała
23 II,30 |         Tu padł król na kolana i milczał chwilę, w kościele cisza
24 II,31 |         Tu padł król na kolana i milczał chwilę, w kościele cisza
25 II,34 | spiesznymi krokami po komnacie i milczał, nie chcąc przeszkadzać
26 III,3 |           Forgell zmieszał się i milczał przez chwilę, po czym znowu
27 III,10|      otworzył usta, przez chwilę milczał zdumiony, na koniec rzekł:~-
28 III,12|      długo, na oczach obu wojsk; milczał ciągle, jeno łzy płynęły
29 III,13|      długo, na oczach obu wojsk; milczał ciągle, jeno łzy płynęły
30 III,16|         z imieniem Bogusława. On milczał, lecz oczyma wypowiadał
31 III,17|       nieważne... A co?~Bogusław milczał przez chwilę, tylko na obliczu
32 III,32|        boże jest nade mną!~Potem milczał przez chwilę, jeno mu się