Tom, Rozdzial

 1  I,1  |         zbliżał się do mieszkań ludzkich, a ubogie szare ptactwo
 2  I,5  |     boję gniewu bożego... i łez ludzkich się boję, i krzywd! A hańbą
 3  I,5  |        jej zostanie i w sercach ludzkich, i w jego własnym sumieniu,
 4  I,6  |    słuchając ludzkiego płaczu i ludzkich przekleństw na pana Kmicica,
 5  I,6  |         się częściej na ustach, ludzkich zjawiało, ale sława za wojska
 6  I,7  |        pieszo. Nad gromadą głów ludzkich połyskiwały w cieniu szable,
 7  I,13 |        z gwarem licznych głosów ludzkich. Książę Radziwiłł zatrzymał
 8  I,18 |        wśród rozmaitych krzyków ludzkich i zwierzęcych.~A tu rycerze
 9  I,22 |      sali od świateł i oddechów ludzkich uczyniło się duszno jak
10 II,6  |       wydobędzie, ażeby do oczu ludzkich powiedzieć: "Jam jest, która
11 II,9  |        ja nietutejszy i humorów ludzkich w tych stronach nie znam,
12 II,12 | dochodził szum zmieszany głosów ludzkich, jak ogromny szum morza,
13 II,12 |     przynieść i powagi w oczach ludzkich nabrać, a może byli i tacy,
14 II,14 |         czyniła się na twarzach ludzkich, oczy się śmiały, a usta
15 II,15 |     dotąd nie zwyciężył wysileń ludzkich. Odtąd też weszło w zwyczaj
16 II,16 |         okrętu spod toni?~Wedle ludzkich obrachowań nie mogli.~A
17 II,17 |    narzędzia do odwrócenia serc ludzkich! Waszym to przykładem, waszą
18 II,17 |         skrzyp kół, gwar głosów ludzkich, czasem rżenie koni i rozmaite
19 II,24 |        już masy ciał końskich i ludzkich.~- Górale! górale! - zaczęto
20 II,24 |         stosu trupów końskich i ludzkich wydobyli pana Andrzeja.
21 II,25 |        ściana piersi końskich i ludzkich w żelazo zakutych.~Rozpływało
22 II,30 |       kościele tak, że oddechów ludzkich nie było słychać. Wszyscy
23 II,31 |       kościele tak, że oddechów ludzkich nie było słychać. Wszyscy
24 III,3 |        przytłumiony gwar głosów ludzkich. Doszedłszy na dwa strzały
25 III,9 |      karczmą zostało kilka ciał ludzkich i końskich, oddział zaś
26 III,9 |         że tłum łbów końskich i ludzkich utworzył jakoby most, po
27 III,9 |         żałosna mieszanina ciał ludzkich pomiażdżonych kopytami,
28 III,15|         kul, ognia, dymu, jęków ludzkich i krzyków. Tysiące siekier,
29 III,17|      której nabrał w stosunkach ludzkich, i wykwintność były jakby
30 III,26|  wiadomo jakim sposobem, do ust ludzkich i grzmiało, okryte zgrozą
31 III,26|         wszystkie resztki uczuć ludzkich i zmienili się w stado dzikich
32 III,29|     kilkanaście ciał końskich i ludzkich na drodze przed kołowrotem.~