Tom, Rozdzial

 1  I,5  |               ciężą łzy ludzkie i krew ludzka, którego palcami wytykają,
 2  I,6  |              wzgardy - podziw i miłość ludzką, zamiast przekleństw - błogosławieństwa.~
 3  I,7  |               sprawy złego ducha, jeno ludzka przemyślność.~Nawet i biskupi
 4  I,12 |               co złość i nieżyczliwość ludzka może na nas wymyślić. Ale
 5  I,17 |            Pewnie chodziło mu o opinię ludzką?~- Może.~- Jednakże dziw,
 6  I,20 |           przeznaczył, widzi, iż złość ludzka coraz nowe impedimenta mu
 7  I,24 |                bo jako rzekłem: na nic ludzka wola przeciw boskiej. Daj
 8 II,7  |               sobie niesławę i pogardę ludzką wydawało się dla tego pana,
 9 II,11 |               obrazy, szkaplerze. Fala ludzka płynęła wszędy swobodnie.~
10 II,12 |              wobec takiej obrony; czym ludzka złość wobec takiego patronatu?...~
11 II,12 |               się, bo taka jest natura ludzka, że ją widok cudzej potęgi
12 II,13 |         płomieniem. A gdy raz fantazja ludzka rozwinęła skrzydła do lotu,
13 II,15 |            znika na przemian... To nie ludzka moc!~- Widziałem lepiej -
14 II,15 |               nadto jawnie, że to ręka ludzka dokonała zniszczenia.~Miller
15 II,16 |         marudzić, bo przez to się krew ludzka oszczędza.~Kmicic zaś na
16 II,16 |              okrutnika żłopiącego krew ludzką. Mówił dużo i chełpliwie,
17 II,24 |          szeregach, wszczął się zamęt, ludzką wyobraźnię przechodzący.
18 III,1 |                karkiem nam stanąć, nie ludzka moc!~- Stało się wedle tego,
19 III,3 |               na kilkanaście mil wkoło ludzką i końską spyżę ze wszystkich
20 III,4 |              lecz małym, a zarazem nad ludzką wiarę zręcznym będąc, do
21 III,5 |               zdradzić gotów. Co to ta ludzka próżność! Panie Jezu! żebyś
22 III,5 |           oddał... Taka to wdzięczność ludzka... Ha! nie pierwszyzna mi,
23 III,5 |             ręką pan Zagłoba.~- Jechał ludzką wdzięczność sęk! I tak,
24 III,9 |                się w największą gęstwę ludzką. Nie bronił się już nikt,
25 III,11|              powiada: "Wola boska, nie ludzka moc! Nic to! (powiada) każdemu
26 III,15|        posadach. Kule miesiły tę ciżbę ludzką, orały w niej bruzdy długie,
27 III,15|       wystrzały muszkietów, lecz rzeka ludzka runęła wyłomem z niepohamowanym
28 III,15|                w boki, zamazane posoką ludzką twarze krzywiły im się spazmatycznie
29 III,26|       grywający, Rekuć, na którym krew ludzka nie ciężyła, i Zend, ptactwo
30 III,26|                harcach i trudach wiarę ludzką przechodzących. Bachmatom,
31 III,28|               modlić:.. Tu wszędy krew ludzka... zgliszcza! Żeby choć
32 III,32| Rzeczypospolitej obrońcę nieżyczliwość ludzka dłużej już nie ścigała,