Tom, Rozdzial

 1  I,1  |       zwyczaj Billewiczów, że gdy gości nie było, to z czeladzią
 2  I,3  |            jako pani w swoim domu gości przyjmująca, z jasną twarzą,
 3  I,6  |          na dzień spodziewały się gości a ostatni, widać; szczebel
 4  I,10 |           najezdników witała, ale gości z Bogiem przybywających.~
 5  I,12 |    kilkadziesiąt łokci, tylko dla gości przeznaczone. Tam podejmują
 6  I,12 |  spodziewamy się jakichś wielkich gości, bo pokoje górne wyprzątają,
 7  I,12 |        Nie bardzo książę na swych gości, którzy mu zaufali, łaskaw.~-
 8  I,12 |           waść życzysz?~- Bóg dał gości, znamienitych gości! Przyszedłem
 9  I,12 |           dał gości, znamienitych gości! Przyszedłem służby ofiarować
10  I,12 |       Cały zamek na usługi miłych gości i piwniczka także.~- Słyszeliśmy
11  I,12 |      mości pułkowniku! A co to za gości prowadzisz do księcia?" -
12  I,12 |  Wołodyjowski, podejmujże drogich gości jakoby w domu własnym i
13  I,12 |         starzy towarzysze!... Ot, gości wieziem!~W drugiej karecie,
14  I,13 |        krzesła dla przedniejszych gości były zastawione.~Wnet ruch
15  I,13 |         ręką, następnie jął witać gości zebranych na estradzie,
16  I,13 | wzniesienia i wmieszał się między gości. Na twarzy miał uśmiech
17  I,13 | pułkownikach, mając dla każdego z gości jakieś łaskawe słowo, dziwiąc
18  I,20 |          Widzisz waszmość, że mam gości... Zechciej mnie przed księciem
19  I,20 |        rady.~Miecznik wyprowadził gości.~- Wolałbym, żeby tego wszystkiego
20  I,22 |         drugie zdrowie "kochanych gości", łaskawych na Kiejdany,
21  I,25 |            ni dobrą, jeno że mamy gości. Okrutny dwór zjechał tu
22 II,4  |         Prusaka nie było nikogo z gości. Lecz zaledwie Kmicic z
23 II,6  |        słyszeli:~- Mości panowie! gości mamy! serca mi nie tracić!
24 II,33 |           dotąd Lwów widywał tych gości, a raczej widywał ich tylko
25 III,2 |          Co mnie tam ! Hę? Kogo w gości proszę, temu drzwi otwieram!
26 III,7 |      Wówczas Kmicic zabrał swoich gości między Tatarów. Siedli tedy
27 III,11|        podchmielił przepijając do gości, począł się zaraz z Zagłobą
28 III,11|         robi bibosza!~Niektórzy z gości słysząc to zlękli się, lecz
29 III,11|           przepijał raz po raz do gości, to wznosił toasty na cześć
30 III,17|    gospodarz czuły na dobro swych gości nie mogę pozwolić, ażeby
31 III,27|        spodziewano się tak prędko gości, bo ruch powstał gorączkowy.
32 III,29|    strasznych wkrótce będzie miał gości.~Aż pewnego wieczora wyrostkowie