Tom, Rozdzial

 1  I,1  |            żadne skarby nie oddał! Dalibóg, im więcej patrzę, tym większa
 2  I,1  |            w Poniewieżu naznaczył. Dalibóg, dobrze to zasłużony odpoczynek!~-
 3  I,1  |        jedną kobyłę nie siadają... Dalibóg, że takim szerepetkom nic
 4  I,1  |           wtrącają się do mnie, bo dalibóg, nie dam sobie w wąsy dmuchać;
 5  I,1  |            moja słodka dziewczyno! Dalibóg, okrutnieś mi do serca przypadła.
 6  I,5  |          oni poszli?~- Tak jest.~- Dalibóg, kawalerska w tobie fantazja!
 7  I,15 |         dzieje? - pytał Zagłoba. - Dalibóg, może to jakaś pomoc dla
 8  I,15 |            się o niego dopominają. Dalibóg, stoją w szyku bojowym.
 9  I,17 |            koniowi perswadować, bo dalibóg, nie wiem, który głupszy.~-
10  I,17 |       ciężar!~- At! co wuj gadasz! Dalibóg, zlezę z woza i na konia
11  I,17 |        sposobem, ale przysięgnę!~- Dalibóg! oczom się wierzyć nie chce -
12  I,17 |           Zbarażem Burłaja.~- Nie! dalibóg! - zakrzyknął Stankiewicz -
13  I,17 |         nam głów nie poucinają, to dalibóg, niewielka pociecha. Wszystko
14  I,17 |            ten przypadek omylić.~- Dalibóg, jak wszystko mądrze obmyślił! -
15  I,18 |     hetmański przez to podkopiemy. Dalibóg, jeśli ta myśl nie jest
16  I,18 |            miał mój porucznik oko. Dalibóg, że już waszmościów nie
17  I,25 |            takich uciech pozwalać, dalibóg, nie mogę... Co mogłem najwięcej
18  I,26 |           kulę w krzyże wpędzić, a dalibóg, nie chybię, bo nigdy nié
19 II,6  |      pewien, że cię nie zapomnę!~- Dalibóg - szepnął pan Wołodyjowski
20 II,6  | przeprowadzony okrzykami wojska.~- Dalibóg, że ten człowiek ma jednak
21 II,16 |     umyślnie do niego strzelili, a dalibóg, nie mogłem lontu w ręku
22 II,17 |        oficera znakomitego rodu.~- Dalibóg, aż człek mimo woli za szablę
23 II,19 |         deklamować książę Heski.~- Dalibóg, czysta historia trojańska,
24 II,28 |       złapie i na kozła przemieni. Dalibóg, w życiu nie widziałem,
25 II,35 |         słowem, wszystko, co miał. Dalibóg, nie pamiętam... Pięć czy
26 II,35 |   argumentum przeciw podejrzeniom. Dalibóg, dość mi tego! bom też nie
27 III,5 |            rzekł:~- A co, Janie?~- Dalibóg! - odpowiedział Skrzetuski -
28 III,19|     synowicy życzyć mogły, w czym, dalibóg, nie moja wina, gdyż to
29 III,24|      zaczerwienił się z radości.~- Dalibóg, ma rację! dalibóg, słusznie
30 III,24|      radości.~- Dalibóg, ma rację! dalibóg, słusznie mówi! Nie może
31 III,25|      zaczerwienił się z radości.~- Dalibóg, ma rację! dalibóg, słusznie
32 III,25|      radości.~- Dalibóg, ma rację! dalibóg, słusznie mówi! Nie może