Tom, Rozdzial

 1  I,1  |          kochał i na wojnę z nimi chodził. Wiek życia razem przesłużyli,
 2  I,3  |       widzę, że będziesz na pasku chodził, a to na nic! Któryś filozof
 3  I,4  |        żył, na wojnę i do puszczy chodził jako nieboszczyk pan podkomorzy.~-
 4  I,5  |        wszystko zarządzić.~Kmicic chodził po izbie i po czuprynie
 5  I,5  |          na pasku wodzą...~I znów chodził, i znów czuprynę na czoło
 6  I,10 |           Między grupami szlachty chodził Ostrożka przybrany w odzież
 7  I,12 |         wczoraj - nie! onegdaj! - chodził pod rękę z młodym Kmicicem,
 8  I,12 |           samym Januszem do szkół chodził, co było niepodobne, bo
 9  I,15 |      Rzeczypospolitej z głową nie chodził. A neminem captivabimus?
10  I,19 |        pysze własnej jak w słońcu chodził - musiał teraz słuchać gróźb
11  I,22 |      zapłać! Bóg wam zapłać!...~I chodził naokół po sali, zatrzymywał
12  I,25 |     zdziwieniem na księcia, który chodził coraz spieszniejszym krokiem
13 II,1  |           gadając ze sobą głośno, chodził, a raczej biegał po izbie,
14 II,2  |           długo. Kmicic tymczasem chodził po izbie rozmawiał sam ze
15 II,6  |           rosła coraz bardziej, i chodził w niej pan Zagłoba jak w
16 II,13 |   wdzięczność.~W tym usposobieniu chodził po murach z jasną twarzą,
17 II,16 |      jeszcze gorliwiej do obrony. Chodził nazajutrz ksiądz Kordecki
18 II,17 |          pokazał się na basztach, chodził pomiędzy żołnierstwem i
19 II,29 |           tego w południe jeszcze chodził, jeszcze spoglądał z blanków
20 II,34 |           bo to już inne państwo.~Chodził tedy i pracował głową. Godzina
21 II,34 |        duchu za drzwi; rycerz zaś chodził spiesznymi krokami po komnacie
22 II,34 |  zwracając się ku ścianie.~Kmicic chodził, chodził, wreszcie począł
23 II,34 |          ścianie.~Kmicic chodził, chodził, wreszcie począł sam z sobą
24 III,6 |      okrył się nią jak płaszczem. Chodził z nim o lepszą pan Witkowski,
25 III,7 |         głuche milczenie. Zagłoba chodził nad brzegiem rzeki jako
26 III,14| desperację udawał, pod jej oknami chodził i na lutni grywał. A tu
27 III,16|       aromatów, świateł, dźwięków chodził on w glorii powszechnych
28 III,21|          na Tatarów w Dzikie Pola chodził. Dlatego i teraz mnie szanować
29 III,23|      choćby tego, bym na kolanach chodził...~Gdyby Anusia wiedziała,
30 III,23|         bo zrywał się nagle i sam chodził na wyprawy. A zwycięstwo
31 III,32|          pan Kmicic wstawał już i chodził na kulach, a następnej niedzieli
32 III,32|        powszechną miłością okryty chodził. Nim zaś sejm następny,