Tom, Rozdzial

 1  I,1  |         kręcące się w cieple, a zza belek wyglądały motki lnu,
 2  I,7  |        waszej mości woził.~Wtem zza pieca wylazł rozespany stary
 3  I,7  |    Kmicicowi bronili się mężnie zza wozów i pak; poczęto też
 4  I,7  |        Czołem! - ozwał się głos zza drzwi.~- Nie czas na powitania...
 5  I,7  |       szablą. Lewą rękę wysunął zza pleców i wsunął w kieszeń
 6  I,10 |         kucu nie z szeregu, ale zza szeregu i krzyknął:~- Mości
 7  I,10 |        wcale szańców i nie było zza czego się bronić.~Należało
 8  I,12 |       Ot, patrzcie! Właśnie tam zza górki Wodokty widać, ale
 9  I,12 |        książęcą narzekał, to go zza pasa wyciągnij i daj mu
10  I,13 |   zamkach, w warownych obozach, zza szańczyków; nigdy nie śmieli
11  I,13 | wyciągnął pułkownikowską buławę zza pasa i cisnął ją z trzaskiem
12  I,26 |   szybkością błyskawicy krócicę zza pasa Kmicica, huknął mu
13 II,6  |        który występował wówczas zza pleców pana Zagłoby i mówił
14 II,6  |   wyciągnąwszy spiesznie buławę zza pasa rzekł uroczyście, przypominając
15 II,9  |         Mówiono, że przybył lud zza morza, mowy ludzkiej nie
16 II,26 |        stacji wyrwał mi krócicę zza pasa... i w gębę strzelił.
17 II,28 |        stanąć w gotowości, żeby zza bramy nie wypadli. Samże
18 II,41 |     drżącą ręką począł wyciągać zza pasa buzdygan.~- Bij!... -
19 II,41 |       kark zginasz, a diabeł ci zza kołnierza zęby do mnie szczerzy?...
20 II,42 |       księżyc wychynął się znów zza chmur, oświecił tylko gromady
21 III,9 |      idące rysią, ukazywały się zza lasu, powstał ruch gorączkowy
22 III,11|         wyziewami miodów i win. Zza okien nie mniejszy dochodził
23 III,11|         swego trafić, tymczasem zza majdanu głosy trwożne poczęły
24 III,12|        patrzeć na szaniec. Lecz zza dymów wcale nie było go
25 III,13|        patrzeć na szaniec. Lecz zza dymów wcale nie było go
26 III,15|         monstra, które na niego zza kraty żelaznej klatki złowrogo
27 III,15|        co najbiedniejszego ludu zza wałów szukać miłosierdzia
28 III,27|   chorągwią wynurzała się rysią zza wzniesienia. W Waldekowym
29 III,27|      tylko nadzieja, że odsiecz zza rzeki przyjdzie lada chwila,
30 III,29|        przerażenie, gdy z dala, zza borku, doszedł go odgłos
31 III,31|   czerwony miesiąc wynurzył się zza wołmontowickiego lasu i