Tom, Rozdzial

 1  I,2  |     talarami na tacę rzucił i o towarzyszów pytał, zdziwiony, że żaden
 2  I,3  |       pokręcał i triumfalnie na towarzyszów poglądał. Tymczasem weszła
 3  I,5  |         Kmicicowi ze wszystkich towarzyszów, bo dawny sąsiad bliski.
 4  I,6  |   okrucieństwa, ale dlatego, że towarzyszów moich - wbrew prawom boskim
 5  I,8  |       umknął jako reszta twoich towarzyszów? O, tacy synowie! Darowała
 6  I,13 |         i ogromna większość tak towarzyszów rozmaitych poważnych i lekkich
 7  I,15 |         wystawił szyję własną i towarzyszów, i zafrasował się wielce.~-
 8  I,17 |         ale spytajcie się moich towarzyszów, w jakich bywałem opałach,
 9  I,17 |     wreszcie, zwracając oczy na towarzyszów.~- Moja rada jest, że jeśli
10  I,18 |       dwa lub trzy, należące do towarzyszów zajętych widocznie rabunkiem
11  I,19 |         bez litości schwytanych towarzyszów. Hetman ufał mu ślepo i
12  I,19 |        się do wezwanych na radę towarzyszów i rzekł:~- Co byście waszmościowie
13  I,20 |         chwila i spoglądając na towarzyszów, był to bowiem ów list,
14  I,21 |       Wołodyjowskim, że starych towarzyszów będzie osłaniał, dlatego
15 II,1  |    między gęstwiną, i na swoich towarzyszów; patrzył tak, jak człowiek
16 II,1  |  kompanija mieszka - mruknął do towarzyszów. Podsypać rusznice i czuj
17 II,5  |     Wołodyjowski spoglądając na towarzyszów.~- Zadziwiająca rzecz! -
18 II,5  |     pytał Zagłoba poglądając na towarzyszów.~- Że w nim jest zło z dobrym
19 II,6  |  znakami zaledwie po kilkunastu towarzyszów i po kilkudziesięciu pocztowych
20 II,19 |        dziś rano wziąwszy dwóch towarzyszów pojechałem do jego obozu.
21 II,20 |        dla pana Andrzeja i jego towarzyszów. Jechali więc pospiesznie,
22 II,22 |           Ja Boga i tu obecnych towarzyszów na świadki biorę, żem z
23 II,23 |         istotnie, ze wszystkich towarzyszów królewskich on znał się
24 II,39 |  wyprawił skinieniem ręki owych towarzyszów, następnie rzekł:~- Wszystko
25 III,6 |         z łuku przez któregoś z towarzyszów, zaśpiewała koło ucha panu
26 III,11|      zaś ubierania tak mówił do towarzyszów:~- Dziś jest uczta na cześć
27 III,11|   proszono!~Pan Sapieha przyjął towarzyszów, jak zwykle, z otwartymi
28 III,11|     oddział, poświęciwszy swych towarzyszów, wpadł co prędzej za wozami
29 III,29|         jak dziecko; aż jeden z towarzyszów, młody pan Olesza z Kiemnar,
30 III,29|       krzyknął któryś z młodych towarzyszów zapominając w zapale, że
31 III,30| straszną zajadłością ciał swych towarzyszów, aby się potem skarbami