Tom, Rozdzial

 1  I,5  |       tylko sapanie pana Andrzeja. Ostatnie słowa Oleńki przedarły jednak
 2  I,7  |          się stanie... Podnieś!...~Ostatnie słowo wymówił pan Wołodyjowski
 3  I,8  |             hę?~- Nie mogę!~- I to ostatnie słowo waćpanny?~- Ostatnie
 4  I,8  |         ostatnie słowo waćpanny?~- Ostatnie i nieodwołalne.~- A może
 5  I,10 |       jakiś w milczeniu; tymczasem ostatnie dwie brygady, nerikska i
 6  I,13 |       próby...~Kmicic zamilkł, ale ostatnie słowa księcia nie rozproszyły
 7  I,21 |             burzliwe jej wypadki i ostatnie zajście z księciem zmęczyły
 8  I,22 |          zawodu i żalu. Gdyby i to ostatnie ogniwo pękło, byliby właśnie
 9  I,24 |        szlachta i bojarowie butni, ostatnie resztki potężnej niegdyś
10  I,25 |          każdej chwili gotów wydać ostatnie tchnienie i ostatnią krew
11  I,25 |     kuzynie, i winszuję paranteli.~Ostatnie słowa były powiedziane z
12 II,11 |         zamieszkują!~Wrzeszczowicz ostatnie słowa wymówił z prawdziwym
13 II,14 | przygotowaniem do obrony. Czyniono ostatnie poprawki w murach i kortynach,
14 II,14 |          Kazimierza, który w Opolu ostatnie czynił wysilenia, by niewdzięczny
15 II,14 |          Czarniecki, czynili także ostatnie przygotowania. Spalono mianowicie
16 II,15 |            odparł Soroka.~Usłyszał ostatnie pytanie i ostatnią odpowiedź
17 II,17 |     szturmy okrutne... Ale to będą ostatnie wysiłki... Wytrzymajcie
18 II,19 |           pachołków szwedzkich. To ostatnie uczynił na złość Wrzeszczowiczowi,
19 II,23 |          konia, wycofał się między ostatnie szeregi orszaku.~Lecz Tyzenhauz
20 II,24 |            przejścia znających.~To ostatnie zdanie przemogło, albowiem
21 II,24 |       przed strasznym mężem, a gdy ostatnie wydobywały się dopiero spoza
22 II,29 |         Jezus! M a r i o !~To były ostatnie słowa Radziwiłła.~Następnie
23 II,36 |           od nieprzyjaciela wolny.~Ostatnie słowa zastanowiły Kmicica,
24 II,39 |            odjęte były Bogusławowi ostatnie pozory prawości i postępki
25 III,4 |      polscy żołnierze prześcignęli ostatnie szwedzkie szeregi i zdarzało
26 III,6 |         źrebcu, który padł z ran i ostatnie właśnie tchnienie wydawał.
27 III,8 |           mówię wam: upływają dnie ostatnie... nie chcecie słuchać napomnień,
28 III,27|            pan Gosiewski i puszcza ostatnie swe dwie chorągwie, jak
29 III,27|        wozy wpadają na nią z boku. Ostatnie czworoboki pękają jak pod
30 III,29|       natychmiast do piechoty, aby ostatnie rozkazy wydać, a tymczasem
31 III,32|           Zaledwie jednak wymówiła ostatnie: "Amen", gdy zaturkotało