Tom, Rozdzial

 1  I,5  |            wpadł do izby i zaraz z niezmierną żywością do rąk jej przypadł.
 2  I,10 |            szablami.~Ale większość niezmierna została na miejscu, a i
 3  I,12 |        małą siłą się porwał na ową niezmierną potęgę, ażeby się z nimi
 4  I,14 |           sił, dość szabel, aby tę niezmierną Rzeczpospolitą zagarnąć.
 5 II,2  |            służbą jakowąś ciężką i niezmierną, a uczciwą i czystą jako
 6 II,7  |            nie nadeszła; część ich niezmierna, rozproszona po całej Litwie
 7 II,10 |            Ale najbardziej dziwiła niezmierna ilość Cyganów, którzy, nie
 8 II,12 |    przeszkodzić to dla nich radość niezmierna, której by pewnie żaden
 9 II,15 |        rannej mszy panowała radość niezmierna. Ci, którzy na wycieczkę
10 II,16 |        Kuklinowski. Sroga odwaga i niezmierna zawziętość wyrobiły mu mir
11 II,18 |          Miłość ozwała się w nim z niezmierną siłą... Rozczulił się. Żeby
12 II,19 |       wziął w ręce całą władzę i z niezmierną energią począł czynić przygotowania
13 II,19 |       twierdzę w powietrze.~Radość niezmierna ogarnęła znużonych mrozami,
14 II,26 |     patrzył tylko w oblicze pana z niezmierną miłością, lecz wreszcie
15 II,35 | największym, który jednakowoż całą niezmierną fortunę w czasie inkursji
16 II,35 |           dobra pragnę i o fortunę niezmierną chodzi. Wreszcie... przyznaję!
17 II,37 |     wojewoda pożytku, zwłaszcza że niezmierną moc wozów ze sobą mając,
18 II,37 |        ponieważ świętego miejsca z niezmierną odwagą bronił, potrafiłbym
19 II,38 |     wojewoda pożytku, zwłaszcza że niezmierną moc wozów ze sobą mając,
20 II,38 |        ponieważ świętego miejsca z niezmierną odwagą bronił, potrafiłbym
21 III,1 |            była w obozie szwedzkim niezmierna. Niewielkie wprawdzie dostały
22 III,1 |            oko bystre i pamięć tak niezmierna, że wszystkich niemal żołnierzy
23 III,3 |            się dymem, jakby chmurą niezmierną, tylko raz po razu łyskało
24 III,6 |             jak przed tobą. Chwałą niezmierną się okryłeś, kawalerze!...~-
25 III,9 |          sama, która pod Rudnikiem niezmierną chwałą się okryła; za czym
26 III,11|         ochota panowała po pułkach niezmierna; gęste lasy, zalegające
27 III,14|           pochwał zasłużył i sławę niezmierną u obu wojsk pozyskał.~Winszowali
28 III,19|          taki strach, jak gdybym w niezmierną studnię zlatywał, w jakąś
29 III,19|    powiedzieć... i czczość, i nuda niezmierna, i umęczenie niepojęte...
30 III,28|        serce ogarniała taka żałość niezmierna, że nie mogąca się w tym
31 III,32|         wojny odprawował, z chwałą niezmierną stawając w każdej potrzebie,