Tom, Rozdzial

 1  I,4  |     podobał się tej wojowniczej szlachcie; czasem też który słowo
 2  I,6  |       przychodziła owej ubogiej szlachcie ochota prawem nieobecnego
 3  I,10 |      zasłaniamy.~Słuchającej go szlachcie pochlebiło to wielce, że "
 4  I,10 |  odpowiedzią do białego dnia, a szlachcie czas schodził na opowiadaniach
 5  I,10 |     sposób na Szweda!~Gdyby tej szlachcie kazano w tej chwili skoczyć
 6  I,11 |        ogarnie.~- Trzeba będzie szlachcie dać znać - rzekł Jan - ażeby
 7  I,12 |     Michał o okolicy, o sławnej szlachcie laudańskiej, o Kmicicu i
 8  I,12 |      pokazał, jużem afekt w tej szlachcie ku ojczyźnie rozbudził.
 9  I,13 |       nie pokazał się tego dnia szlachcie aż do wieczora, obiadował
10  I,13 |          Harasimowicz opowiadał szlachcie, że wozy pójdą do Tykocina
11  I,13 |    zdolności wojenne w zebranej szlachcie, zwłaszcza że i pułkownicy
12  I,13 |     matronach, przy zacniejszej szlachcie i pułkownikach, mając dla
13  I,18 |  szermierce i pojedynczej walce szlachcie. Niektórzy chwytając za
14  I,23 |        ale nie tak dobre, jakem szlachcie powiedział, a nawet i nie
15  I,25 |         po Wazach nie przyjdzie szlachcie fantazja do głowy posadzić
16  I,25 |      tam w Wielkopolsce Szwedzi szlachcie pałce w kurki od muszkietów
17 II,4  |  dobrowolnie poddała, już palce szlachcie w kurki od muszkietów wkręcają
18 II,6  |     zapłaci. Co mi tam gadacie! Szlachcie gorzej, gdy wojsko zgłodniałe
19 II,9  |       ojcowsku rządzić zacznie.~Szlachcie, która odstąpiła własnego
20 II,9  |  brakuje...~Tu począł opowiadać szlachcie, co działo się w Wielkopolsce,
21 II,14 |         Siła nam zależy na owej szlachcie, która się tak łatwo poddała,
22 II,16 |     zwrócił się ku zakonnikom i szlachcie:~- Kto taką odpowiedzialność
23 II,16 |    najprędzej. Serca upadły i w szlachcie.~Niektórzy z nich znów wystąpili
24 II,20 |       chwytać za kosy i cepy, a szlachcie pomagać. Bystrzejsi jenerałowie
25 III,3 |     duch w Rzeczypospolitej i w szlachcie, inne czasy. Nikt już o
26 III,11|       więc znany był wszystkiej szlachcie i wielce przez nią ceniony,
27 III,15|    słuchały go i gniew podnosił szlachcie włosy na czuprynach, on
28 III,15|          aby głosili wzburzonej szlachcie, że Wittenberg nie odejdzie
29 III,16| skończywszy na bardzo rubasznej szlachcie pruskiej w Taurogach i samym
30 III,19|         się królowej jejmości i szlachcie akomodować umie. Geniusz