Tom, Rozdzial

 1  I,9  |          Całe wojsko płakało widząc Skrzetuskiego desperację, bo mu broda
 2  I,9  |   Wołodyjowski mówił dalej:~- Toteż Skrzetuskiego Bóg wynagrodził i dziewkę
 3  I,10 |         rotmistrza, pana Stanisława Skrzetuskiego, zajętego sypaniem szańczyków
 4  I,10 |       Piotra Skoraszewskiego i pana Skrzetuskiego - za nimi nadbiegł i Kłodziński,
 5  I,11 |  stryjecznego mego, pana Stanisława Skrzetuskiego ze Skrzetuszewa, rotmistrza
 6  I,11 |             się dopiero z ust. pana Skrzetuskiego dowiedział.~Częstokroć bowiem
 7  I,12 |          łba spoglądać na pana Jana Skrzetuskiego, co widząc pan Wołodyjowski
 8  I,12 |     zapomniałbym nigdy takiego Jana Skrzetuskiego ani takiego Zagłoby...~-
 9  I,15 |          już nie potrzebował ramion Skrzetuskiego do podpory. W piwnicy uczyniło
10  I,15 |      okienka i wpadł w ramiona Jana Skrzetuskiego.~- Bijcieże mnie - wołał -
11  I,17 |        Uśmiech rozjaśnił twarz Jana Skrzetuskiego.~- On! nie kto inny! - rzekł -
12  I,18 |          starych pułkowników i Jana Skrzetuskiego, aby w samej chwili ataku
13  I,20 |         schronić, gdzie krewny pana Skrzetuskiego, łowczy dworski, przesiaduje.
14  I,22 |     Billewiczach, ze słów Zagłoby i Skrzetuskiego, poznała, że Kmicic błądził,
15 II,4  |            istotnie pierwszego syna Skrzetuskiego, Jaremkę, do chrztu trzymał
16 II,6  |            zabiegał, chciał jej dla Skrzetuskiego i takiego obrotu rzeczy
17 II,6  |            na karku - mówił do Jana Skrzetuskiego Wołodyjowski - i rzeczy
18 II,6  |           słuchać we wszystkim Jana Skrzetuskiego, gdyż pamiętał, jak książę
19 II,6  |        wzrastał i mimo przedstawień Skrzetuskiego, że żadną miarą nie mógł
20 II,6  |       Zerwał się i wpadł do kwatery Skrzetuskiego.~- Janie, ratuj! teraz pora!~-
21 II,6  |         Zagłoba porwał za połę pana Skrzetuskiego.~- Ogień rozpoczynają! -
22 II,23 |             weselu towarzysza jego, Skrzetuskiego, który mi pierwszy z oblężonego
23 III,2 |     księżnej Gryzeldy na widok pana Skrzetuskiego i pana Wołodyjowskiego,
24 III,5 |         kręcić.~- Oho! - szepnął do Skrzetuskiego Jana Zagłoba - już tam Czarniecki
25 III,5 |           podziwem i ciekawością na Skrzetuskiego, marszałek zaś, powitawszy
26 III,5 |     Marszałek spojrzał mimo woli na Skrzetuskiego, a ten zaczerwienił się
27 III,5 | jednocześnie stary wyga nastawił na Skrzetuskiego oko i począł nim mrugać
28 III,6 |              za czym zwrócił się do Skrzetuskiego, jakby mu chciał rzec: "
29 III,10|          pan kasztelan - szeptał do Skrzetuskiego Zagłoba - obacz, jak mu
30 III,10|      zebrali?~Tu Zagłoba szepnął do Skrzetuskiego:~- Chce go, jako to mówią,