Tom, Rozdzial

 1  I,10 |     srebrem haftowanym; Szwed zaś rzucał także ciekawie oczyma spod
 2  I,13 |            Hannibal podobno kości rzucał, Scipio Africanus rytmy
 3  I,17 |           jak niedźwiedź w matni; rzucał ludźmi jak odyniec psami,
 4  I,21 |        fortunę na ołtarz ojczyzny rzucał; ale czas przekonał go,
 5  I,25 |     pojedynkach. On to w Holandii rzucał się w największy war bitwy,
 6  I,26 |        Jednakże od czasu do czasu rzucał ukośne spojrzenia, to na
 7 II,2  |     narzekającym głosem, a mówiąc rzucał szybkie i niespokojne spojrzenia
 8 II,4  |          kącie, gdzie okap komina rzucał gruby cień na róg stołu,
 9 II,9  |         przed sądem staną? Kmicic rzucał się na swym łożu, jak gdyby
10 II,13 |        się na wznak. Przez chwilę rzucał się jak ryba wyjęta z wody
11 II,15 |           się, jakobyś bochenkami rzucał. Czary! czary! - powtarzali. -
12 II,17 |        cholewa.~Wieczorem z murów rzucał chciwe spojrzenia w stronę
13 II,25 |      cienka może przez lata całe, rzucał iście diamentowe blaski;
14 II,25 |         rodzaj górskiego Samsona, rzucał kamieniem młyńskim i takowy
15 II,40 | wszystkimi językami; w bitwie zaś rzucał się w największy wir tak
16 III,6 |     wzięli go pod ręce i choć się rzucał, poprowadzili nazad ku Rudnikowi,
17 III,6 |    ciaśniejszym pierścieniem, sam rzucał się na nieprzyjaciół, jak
18 III,9 |        Koń pod nim prychał i łbem rzucał, a kiwał jakby chcąc witać
19 III,11|       poczęli się mieszać. Kmicic rzucał się okropnie w gęstwie ze
20 III,15|       spazmatycznie i im bardziej rzucał się pan Zagłoba, tym oni
21 III,15|           hetmańską szarżę.~Jadąc rzucał niespokojnie oczyma na króla,
22 III,15|   szlachty, a on całymi garściami rzucał rozżarzone węgle na prochy
23 III,17|           desperacką jakąś odwagą rzucał się do oczu, choćby najpotężniejszemu
24 III,24|         bo ze ślepym zuchwalstwem rzucał się na przeważne siły.~-
25 III,25|         bo ze ślepym zuchwalstwem rzucał się na przeważne siły.~-
26 III,26|          jednemu Tatarowi.~Kmicic rzucał się na owe komendy jak piorun,
27 III,26|        trzcinach, śmierci szukał, rzucał się jak szalony na siły
28 III,27|          wyćwiczony lud Kmicicowy rzucał się oślep, ciął, kąsał,
29 III,27|        zadając cios okropny, a on rzucał się na swym cisawym koniu
30 III,27|          łowiono arkanami.~Kmicic rzucał się czas jakiś po pobojowisku,