Tom, Rozdzial

 1  I,2  |             Uhlik.~- Do stu kaduków! Któż was wygania? jedzcie, pijcie,
 2  I,6  |              nadludzki opanował, ale któż będzie się dziwił gniewowi,
 3  I,6  |             na obronę pana Andrzeja, któż zgadnie, któż wypisać potrafi!
 4  I,6  |              Andrzeja, któż zgadnie, któż wypisać potrafi! Miłość
 5  I,7  |             tu już chyba poschniemy. Któż nas tu będzie bronił od
 6  I,8  |              trąby Gradywa wołają... Któż nad tobą będzie czuwał?...
 7  I,9  |          wsławić, reputację połatać. Któż to jest bez grzechu? Kto
 8  I,10 |      mistrzostwa doszli w rzemiośle. Któż z ludzi doświadczonych mógł
 9  I,11 |       spyskały! Ot, co jest! Ba! ale któż temu winien, jeśli nie zdrajcy?
10  I,13 |              pogańska Aleksandrowi: "Któż ci się oprze!"~- A my jako
11  I,14 |        zbliżaniu się północnego lwa. Któż stawi opór tej sile niepohamowanej?~
12  I,14 |       stronników, choćby dla pozoru.~Któż zaś z tych swoich opowiedział
13  I,17 |              honor tak nakazywały. I któż to uczynił? - zali ja jeden?
14  I,25 |           prowadził ową chorągiew.~- Któż to taki?~- Pan Wołodyjowski,
15 II,6  |            reprezentować powagę.~- A któż tu najstarszy? - zapytały
16 II,6  |             niebieskie nas wesprą, i któż nam wówczas sprosta?!~-
17 II,13 |              świętemu miejscu kupić, któż nam zaręczy, że go dotrzymają,
18 II,19 |           spracowan już bardzo..." I któż by nie chciał takiej nagrody
19 II,19 |         strach jutrzejszego szturmu, któż to sprawił?~- Niechże każdy
20 II,19 |             kolęda:~ ~W żłobie leży,~Któż pobieży~Kolędować małemu...~ ~
21 II,21 |            temu narodowi wyrzeczone. Któż bowiem go oszczędzi, jeśli
22 II,22 |             Chowańskiemu podchodach. Któż lepiej od niego znał się
23 II,26 |              to, nieboże, poradzę?~- Któż poradzi, jeśli nie wasza
24 II,35 |              strony Wisły wolny.~- I któż by to Hankę do pana Sapiehy
25 III,2 |             stołu swego sadzał.~Lecz któż opisze radość i rozrzewnienie
26 III,5 |        niecnotą własnych synów! Lecz któż mnie pocieszył, kto mi otuchy
27 III,21|            nich wszystkich stanie.~- Któż to taki?~- Pan Babinicz
28 III,22|              trudno inaczej mniemać? Któż by po zwycięstwie nie ścigał
29 III,23| Billewiczównę pokochał, i to prawda! Któż wszelako go nie usprawiedliwi?
30 III,32|              otoczony. Niechętni (bo któż ich nie ma) mówili wprawdzie,