Tom, Rozdzial

 1  I,1  |     niestatecznymi.~Kmicic ukazał białe, jakoby wilcze, zęby w uśmiechu.~-
 2  I,1  |        usta, w których błyszczały białe jak u młodego psiaka zęby.
 3  I,2  |        się czarne nie rodzą, jeno białe!~- Jak będzie wesele, to
 4  I,3  |           któremu plamy czerwone, białe i ciemne całą twarz zaraz
 5  I,5  |       wytoczył się już wysoko nad białe pola, gdy pan Andrzej ruszył
 6  I,5  |           a po całej twarzy cętki białe, krwawe i ciemne. Pan Kmicic
 7  I,10 |        pocztem sług przybranych w białe i błękitne barwy. Spodziewał
 8  I,10 |    zielone, niebieskie, błękitne, białe na katankach, żupanach,
 9  I,10 |         wzgórkach wykwitły długie białe smugi dymu i niby ptastwo
10  I,12 |  przybrani w kolczugi i olbrzymie białe czapki, straż trzymali.~
11  I,12 |            zaprzągniętej w cztery białe ogiery, siedziało dwóch
12  I,13 |         widać jakieś brwi czarne, białe czoło i jasne włosy. To
13  I,20 |     oknach wydawały się przy nich białe. Nad zrębem ścian piętrzył
14 II,1  |           przechodzić w świtanie, białe i blade światło jęło wsiąkać
15 II,7  |          śmiać, ukazując przy tym białe jak kość słoniowa zęby.
16 II,13 |           A przecie tu ludzie, te białe mnichy i ta garść chłopów
17 II,15 |        nawet ciekawość przemogła. Białe habity i niewieście szaty
18 II,16 |       następnego ranka ujrzał dwa białe habity zbliżające się do
19 II,20 |      kulbace. Zbudziło go dopiero białe światło dzienne.~Obejrzał
20 II,24 | pochyłościach śnieżnych.~Ciemne i białe gunie, unoszące się nad
21 II,29 |            rzucając żywy blask na białe i dość puste ściany. Książę
22 II,30 |     rzuciłeś, powiewały chorągwie białe, szafirowe, purpurowe, złociste.
23 II,30 |           kanonickich krzeseł, na białe brody, na wspaniałe postawy,
24 II,31 |     rzuciłeś, powiewały chorągwie białe, szafirowe, purpurowe, złociste.
25 II,31 |           kanonickich krzeseł, na białe brody, na wspaniałe postawy,
26 II,33 |         byli przybrani, w kożuchy białe, czarne i pstre, wełną do
27 II,35 |     prawda, jeszcze w tej gruszce białe ziarnka być muszą.~Na to
28 III,3 |            Wpół drogi pozasadzali białe chusty na miecze i poczęli
29 III,11|        życiu Litwini nad owe mury białe i wyniosłe, poprzecinane
30 III,26|       dobrą dla żołnierzy wróżbę.~Białe tumany zakrywały jeszcze