Tom, Rozdzial

 1  I,9  |          to sztuka.~Tu pan Kmicic uśmiechnął się:~- No, niestracona sprawa.
 2  I,9  |       będę dłużej w nich parciał!~Uśmiechnął się na to z zadowoleniem
 3  I,10 |       ostanę.~Skrzetuski znów się uśmiechnął.~- Wasza miłość pozwoli
 4  I,10 |          Człowiek w jasnej peruce uśmiechnął się i rzekł:~- Wasza miłość
 5  I,22 |          obszerniejsze.~Radziwiłł uśmiechnął się z przymusem i poszedł
 6 II,4  |        impet powściągnął, ale się uśmiechnął i rzekł:~- Takie to teraz
 7 II,6  |     pokrzykiwać, lecz pan Sapieha uśmiechnął się tylko i rzekł:~- Panie
 8 II,6  |      trochę, więc pogładził wąsa, uśmiechnął się złośliwie i rzekł:~-
 9 II,9  |         nazywał się ów komendant) uśmiechnął się pod wąsami i rzekł:~-
10 II,11 |     stanie. Jam katolik...~Lisola uśmiechnął się i chcąc prawdę z mniej
11 II,13 |          się umówili. Ksiądz jeno uśmiechnął się spokojnie i poszedł
12 II,15 |       wyższość okazywał. Ten więc uśmiechnął się złośliwie i powtórzył
13 II,15 |          wyżej! w nich psubratów!~Uśmiechnął się ksiądz Kordecki jak
14 II,15 |     Spostrzegłszy Millera i sztab uśmiechnął się, chciał coś mówić, lecz
15 II,16 |          to był w dobrym humorze, uśmiechnął się, jak uśmiecha się matka
16 II,18 | dokończyli Kosma i Damian.~Kmicic uśmiechnął się.~- Dobrych Kuklinowski
17 II,21 |          wszystkim daje.~Kanclerz uśmiechnął się dobrotliwie i wyciągnął
18 II,22 |   waszmości wojna nieobca.~Kmicic uśmiechnął się, bo wspomniał o swoich
19 II,26 |         miłosierdzie boże!~Kmicic uśmiechnął się już przez łzy.~- Jeszcze
20 II,28 |          potwierdzić, nic więcej.~Uśmiechnął się na to wojewoda, bo lubił
21 II,32 |         za ten uczynek wdzięczne.~Uśmiechnął się król na ową prostoduszną
22 II,32 |        rzekłbym: pan Kmicic!~Król uśmiechnął się i odrzekł:~- Opowiadał
23 II,35 |      Kmicic.~Pan starosta kałuski uśmiechnął się, mrugnął oczyma i mlasnął
24 II,40 |         Sapieha, widząc ową butę, uśmiechnął się jeno na wpół z politowaniem.
25 III,2 |       chciał zmiarkować, dość, że uśmiechnął się tylko i spytał:~- A
26 III,18|    Bogusław ani zauważył, owszem, uśmiechnął się łaskawie i dodał:~-
27 III,19|       poradę.~Bogusław gorzko się uśmiechnął.~- Lepiej w tym kraju cenią
28 III,21|             odrzekł miecznik.~Ale uśmiechnął się i począł całą garścią
29 III,27|          nie wracał. Babinicz zaś uśmiechnął się tylko, myśląc sobie,