Tom, Rozdzial

 1  I,1  |         szabli z ręki nie popuść. Toteż, choć tam i kondemnatka
 2  I,3  |          innego pokroju niewiast, toteż stali szeregiem, jakoby
 3  I,4  |     rozgrzać się w czasie mrozów. Toteż przed zajazdem spostrzegli
 4  I,9  | Wołmontowicz i ostatnim raptem.~- Toteż mnie procesami gnębią. Leżą
 5  I,9  |       Wołodyjowski mówił dalej:~- Toteż Skrzetuskiego Bóg wynagrodził
 6  I,11 |             zakrzyknął Zagłoba.~- Toteż wyruszymy jutro, i to do
 7  I,13 |  Wielkopolsce lutrów co niemiara, toteż się ze Szwedami zaraz powąchali -
 8  I,17 |          z nim! - rzekł Mirski.~- Toteż chcemy, byś nie usłuchał
 9 II,2  |        żołnierze mieli słuszność.~Toteż gdy weszli do chaty, siadł
10 II,2  |           ale przecie napuchło.~- Toteż jeno dlatego dolega.~- Ale
11 II,4  |          nosili żadnych mundurów. Toteż w zamieszaniu obrywało się
12 II,6  |        rzeczy się nie spodziewał.~Toteż gdy kilkutysięczny tłum
13 II,16 |       Mówił jak płatny zdrajca.~- Toteż dlatego może tak umyka teraz! -
14 II,17 |          ani ziemią, ani nawozem. Toteż ksiądz Kordecki spoglądał
15 II,20 |      szczerze do nich przystąpił, toteż na złe mu to wyszło.~Kmicic
16 II,21 |       podobny uczynek się zdobyć.~Toteż po chwili milczenia ksiądz
17 II,22 |       początku świata nie jęczał.~Toteż były chwile, że Kmicic chciał
18 II,26 |           była sprawa, przyznaję. Toteż mnie Bóg przez ręce pana
19 II,33 |       sojusznicy przeciw Szwedom. Toteż rycerze nasi zaledwie mogli
20 II,33 |           posiłki, ale nie darmo.~Toteż gdy oddział minął, pan Zagłoba
21 II,42 |     jednym przejazdem niepodobna. Toteż coraz więcej ludzi dążyło
22 III,5 |       czym nazajutrz się posilić. Toteż od męki głodowej spać nie
23 III,7 |           się wielbili wzajemnie, toteż spotkanie między nimi było
24 III,9 |           było dostać do Szwedów.~Toteż w kwadrans później pchnął
25 III,12|     strzały muszkietowe donosiły; toteż granaty widać było doskonale,
26 III,13|     strzały muszkietowe donosiły; toteż granaty widać było doskonale,
27 III,23|       miecznik rosieński ogłosił.~Toteż gdy nadeszły wieści, że
28 III,26|        które zaszywali w kulbaki. Toteż, gdy który poległ, pozostali
29 III,27|          stanowić o losach bitwy. Toteż czoło hetmana zachmurzyło