Tom, Rozdzial

 1  I,3  |            Na bujne pola!~"Matuś! rycerze idą od boru,~Oj, mojaż dola!"~"
 2  I,11 |     Przenocowawszy tylko, ruszyli rycerze nazajutrz świtaniem na wskroś
 3  I,12 |          podpiwszy nieco, ruszyli rycerze w podróż i jeszcze przed
 4  I,12 |     błogosławi.~Tak to rozmawiali rycerze jadąc wśród nocy i to dawne
 5  I,12 |       słońce poczynało wschodzić. Rycerze przyglądali się z ciekawością
 6  I,12 |     wpuszczać i nie wypuszczać...~Rycerze spoglądali na się w zdumieniu,
 7  I,12 |      jakby się w ziemię zapadł, a rycerze siedzieli posępnie, brzemieniem
 8  I,13 |          cnotliwi ludzie i wielcy rycerze... Nie gniewajcie się, bo
 9  I,13 |      niżej siedzieli pułkownicy i rycerze, którym bliska wojna co
10  I,15 |         dźwięki trąb przy bramie. Rycerze zerwali się na równe nogi.~-
11  I,17 |      Zagłoba! -odpowiedzieli nasi rycerze.~- Czołem! czołem!~- Czołem!
12  I,18 |      ludzkich i zwierzęcych.~A tu rycerze nasi mogli podziwiać sprawność
13  I,20 |             Ktokolwiek jesteście, rycerze, ratujcie obywatela, którego
14  I,20 |           jego krzyk przeraźliwy. Rycerze skoczyli za głosem, nie
15  I,22 |           babami wojować!.. Godni rycerze!... ani słowa!... Nic to!
16 II,6  |         mówi! - ozwali się chórem rycerze - dysydenci pierwsi przystali
17 II,6  |          na wojsko skonfiskowane.~Rycerze spoglądali na siebie ze
18 II,17 |         To bohater, to rycerz nad rycerze, jak mi Bóg miły! - zakrzyknął
19 II,23 |      milczeniu król, dygnitarze i rycerze.~Następnie noc zapadła,
20 II,25 |        widowisko: naprzód ścinali rycerze głowy tureckie, gonili do
21 II,28 |       pojechał do Tyszowiec, więc rycerze cieszyli się wzajem, że
22 II,28 |         się na ten widok serca, i rycerze poczęli do siebie przepijać,
23 II,32 |         różnymi wodzami po kraju.~Rycerze zostali sami.~- Pójdź waszmość
24 II,33 |     Wyszedłszy od króla szli obaj rycerze w milczeniu. Wołodyjowski
25 II,33 | sojusznicy przeciw Szwedom. Toteż rycerze nasi zaledwie mogli utorować
26 III,5 |     wysyłając! Obaj najsławniejsi rycerze, a jednemu miód po prostu
27 III,10|         być!... - zawołali chórem rycerze.~I wielka otucha wstąpiła
28 III,27|     nieszczęśnika rękę podniesie.~Rycerze umilkli zaraz.~Księcia Michała
29 III,32|          Kmicica aż do ganku dwaj rycerze. On słaniał się i blady