Tom, Rozdzial

 1  I,1  |              Tymczasem nakrywano co duchu w izbie stołowej, a w gościnnej
 2  I,10 |             obozie. Jedni upadli na duchu i pogrążyli się w smutku.
 3  I,10 |       zbiorowisko ludzi upadłych na duchu, lamentujących, w znacznej
 4  I,13 |          wymykać - pomyślał sobie w duchu, spoglądając na Kmicica -
 5  I,13 |      większy ból zadać, powtarzał w duchu:~"Dobrze ci tak, kpie! Dobrze
 6  I,18 |         rajtarów poczęli wypadać co duchu z chałup, drudzy porzucali
 7 II,1  |            stracić! - rzekł sobie w duchu stary wyga z takim żalem,
 8 II,4  |    Rzędzianowa rzuciła się konie co duchu do wozów zakładać, Kmicic
 9 II,6  |          wyboru, musieli przyznać w duchu, że z nowego regimentarza
10 II,12 |        zwyciężą!"~"Amen!" - rzekł w duchu Kmicic i począł się bić
11 II,14 |          pułki szwedzkie umykały co duchu z zabudowań, a niepewne
12 II,16 |  zawieszenie broni, iż Miller sam w duchu przyznawał słuszność jasnogórcom.~
13 II,19 |       znużenie, każdy mówił sobie w duchu, że nie ma żadnej rady do
14 II,19 |      klasztorem. Upadła wreszcie na duchu i znaczna część zakonników.
15 II,19 |           już byli zniechęceni i na duchu upadli, że na odgłos strzałów
16 II,21 |        birżańskim, żebyśmy zgoła na duchu upadli, a łacno przypuścić,
17 II,34 |              Chłopcy kopnęli się co duchu za drzwi; rycerz zaś chodził
18 II,39 | niepomiernie. Wszyscy też myśleli w duchu, że winien tu pan hetman
19 III,7 |         coraz bardziej znużone i na duchu upadłe, zguby pewnej oczekujące.
20 III,8 |        Wołodyjowski podziwiał ich w duchu, zwłaszcza piesze pułki,
21 III,9 |          żołnierstwa stawającego co duchu do sprawy, a pan Czarniecki
22 III,9 |              jazdy odwracały się co duchu ku nieprzyjacielowi, łamiąc
23 III,11|   zaproszono. Wołodyjowski kazał co duchu zapalić parę szop, by pole
24 III,12|           czym kazał sobie podać co duchu konia, lunetę i pojechał
25 III,13|           czym kazał sobie podać co duchu konia, lunetę i pojechał
26 III,24|             nią i zamiast umykać co duchu, szedł im na oczach aż do
27 III,25|             nią i zamiast umykać co duchu, szedł im na oczach aż do
28 III,27|             We środku zajeżdżano co duchu z armatami, by je odprzodkować
29 III,28|             było poznać upadłego na duchu taurożańskiego jeńca. Inną