Tom, Rozdzial

 1  I,6  |         łatwe jest przejście do nadziei, więc z nagła lepszy duch
 2  I,12 |        ja tu przyjechałem w tej nadziei, że tu nic podobnego się
 3  I,13 |          po utraceniu wszelkiej nadziei na pomoc najjaśniejszego
 4  I,19 |       Michał nie tracił jeszcze nadziei, zwłaszcza że szlachta i
 5  I,19 |   komnacie; miał jeszcze trochę nadziei, że książę namyśli się i
 6  I,20 |  przywieźć, ale póki nie stracę nadziei, że prośbą coś wskóram,
 7  I,22 |      aby takie ośmieszenie jego nadziei nie oddziałało źle i na
 8 II,9  |         masz ratunku i nie masz nadziei ! Przemęczywszy się przez
 9 II,9  |    rękach i głowy nie ma...~- I nadziei nie ma! - rzekł głucho Kmicic. ~
10 II,10 |         szwedzkich oficerach, w nadziei uzyskania starostw, skonfiskowanych
11 II,10 |        powrotu Jana Kazimierza, nadziei nie tracą i przy lada pomocy
12 II,10 |       jarzma nikt nie myślał... Nadziei nikt nie miał...~Zdarzyło
13 II,10 |   Rzeczypospolitej myśli, w tej nadziei, że mu pan starosta wleje
14 II,11 | dyskusyj odbierało tylko resztę nadziei.~Jedni duszą i ciałem przeszli
15 II,11 |         do wniosku, że nie masz nadziei, że nie masz ratunku, że
16 II,11 |       że za późno. Żaden promyk nadziei nie padł mu nigdzie w duszę.~
17 II,12 |  przepadło i że znikąd nie masz nadziei.~Po ukończonym nabożeństwie
18 II,16 |         byłoby odebrało resztkę nadziei patriotom i ostatecznie
19 II,17 |      podtrzymuje, w imię jakich nadziei ci zakonnicy nie chcą ulegnąć,
20 II,19 |    niczyich oczach nie było już nadziei ani wojskowej fantazji.
21 II,19 |         rozpaczy przechodził do nadziei. - Ale czy Kaliński albo
22 II,20 |   grzechy rozkazywał nie tracić nadziei i do ratunku upadłej Rzeczypospolitej
23 II,21 |  przyjechał, i dlatego pytam, w nadziei, że gdy na kogo politycznego
24 II,29 |   Kiejdan na Podlasie pełen był nadziei. Sapieha, nierównie gorszy
25 II,29 |  nieszczęsnemu Januszowi resztę nadziei, i nie pozostało mu nic
26 II,37 |  przystawały do czambułku w tej nadziei, że na współkę z Tatary
27 II,38 |  przystawały do czambułku w tej nadziei, że na współkę z Tatary
28 III,5 |         w usta nie biorąc i bez nadziei, aby mieli czym nazajutrz
29 III,10|    pełni byli wszyscy ufności i nadziei. Wtem Wołodyjowski rzekł:~-
30 III,15|  straszliwej rzezi Szwedów, bez nadziei zwycięstwa.~Trębacze poczęli
31 III,17| Bogusława utwierdzała ich w tej nadziei.~Tymczasem pan Tomasz zajął
32 III,21|     przyjmowała ją grzecznie, w nadziei, iż nowin od niej zaczerpnie.~
33 III,29|     miecznik nie tracił jeszcze nadziei i nie ruszał się z zaścianka.~
34 III,30|   zawrócił w bok ku wschodowi w nadziei, że do Wiłkomierza zdoła