Tom, Rozdzial

 1  I,8 |            został się przy księciu wojewodzie wileńskim. Po czymże ty
 2  I,8 |           że nie spodziewał się po wojewodzie ruskim niczego odziedziczyć,
 3  I,8 |         poniżyć. On to i w księciu wojewodzie wileńskim, naszym hetmanie,
 4  I,10|       odrzekł sucho pan Stanisław.~Wojewodzie w tejże chwili widocznie
 5  I,10|           rex!~Cisza odpowiedziała wojewodzie; nagle zabrzmiał jakiś pojedynczy
 6  I,21|    zajętych, były oddane na wojsko wojewodzie witebskiemu.~Tak to rysował
 7  I,21|             bo na przykład przeciw wojewodzie witebskiemu mógł Radziwiłł
 8  I,22|            niemieckiej korony panu wojewodzie wileńskiemu!~Oczywiście
 9  I,22| przekonanie w zebraną szlachtę, iż wojewodzie wileńskiemu nie bliżej do
10  I,25|          daj Bóg szczęście księciu wojewodzie za to, że polityczny naród
11  I,25|            ile i mnie albo księciu wojewodzie wileńskiemu.~- Wasza książęca
12  I,25|         porywczo Kmicic. - Księciu wojewodzie wileńskiemu tylko o Rzeczpospolitą
13  I,25|    Wszystko się to przeciw księciu wojewodzie pobuntowało, a szkoda, bo
14  I,25|          się w nagradzaniu księciu wojewodzie wileńskiemu prześcignąć.~-
15 II,2 |          które się przeciw księciu wojewodzie wileńskiemu zbuntowały? ~
16 II,2 |           chytrość! Zagrożę mu, że wojewodzie witebskiemu poślę. Tak jest!
17 II,6 |      gardła przy jaśnie wielmożnym wojewodzie stać gotowi! - rzekł Żeromski.~-
18 II,8 |            i uwielbieniem. Księciu wojewodzie przychodziły na pamięć młode
19 II,20|           ja w zaślepieniu księciu wojewodzie wileńskiemu służył i jeszcze
20 II,28|           persony, skoro mogą panu wojewodzie rozkazy dawać.~- Może sam
21 II,29|            iż ja krewnemu, księciu wojewodzie wileńskiemu, w pomoc iść
22 II,32|            Wdzięczni jesteśmy panu wojewodzie - rzekł skończywszy - że
23 II,32|        nogi nieboszczykowi księciu wojewodzie rzucił?~- Nie pierwszym
24 II,34|          tatarskim komunikiem panu wojewodzie szedł w pomoc. A gdy i twojej
25 II,34|       nakazywać. Drugi list oddasz wojewodzie, w którym pana Babinicza,
26 II,37|           potwierdzały. Wreszcie w wojewodzie dusza była tak rozradowana,
27 II,38|           potwierdzały. Wreszcie w wojewodzie dusza była tak rozradowana,
28 II,39|       ambitna sztuka! On i księciu wojewodzie wileńskiemu prawdę w oczy